Lieve mensen,
4 jaar geleden is de vader van mijn kinderen zeer plotseling vertrokken naar, bleek toen, zijn nieuwe liefde. Is ruim 55 km verderop samen gaan wonen met inmiddels zijn nieuwe vrouw. In het begin was er nog een omgangsregeling voor mijn jongste dochter toen 13 jaar. De oudste 2 kids mochten het zelf regelen. Nu is mijn dochter 17 jaar en ziet haar vader nauwelijks. Haar vader vraagt niet of ze komt en zij heeft haar leven in de omgeving waar wij wonen. Ze gaat 1x per jaar met hem op vakantie, gaat er heen voor haar verjaardag, kerst en hooguit nog 2 of 3 andere momenten. Als ze er dan een keer is dan blijkt dat hij altijd andere dingen te doen heeft waardoor ze alleen is.
Ik snap haar wel dat de zin om er heen te gaan minder is. Maar ik vind het een zorgelijke situatie. Praten met mijn ex-man heeft geen zin. Dat is al meerdere malen gebeurd maar hij voelt zich aangevallen door mij. Hij vindt dat ze zelf mag bepalen wat ze wil. Daar ben ik t mee eens maar aandacht voor je dochter, vragen of ze komt, dingen met jaar ondernemen lijkt me niet meer dan normaal.
Ik zou graag horen van jullie hoe ik me op moet stellen. Wat moet ik doen om het et contact te verbeteren zonder steeds uitgemaakt te worden voor een bemoeizuchtig persoon.
Ze is momenteel bezig zich voor te bereiden op een juiste studiekeuze voor komend schooljaar. Ook daar us geen belangstelling voor van vader uit. Hij is nog naar geen enkele open dag of informatieavond mee geweest.
Als ik met mijn dochter over bovenstaande wil praten wordt ze boos op mij en neemt ze het op voor haar vader. Ik probeer hem niet aan te vallen maar uit wel mijn zorgen. Hebben jullie tips voor mij hoe hier mee om te gaan en wat ik wel en niet moet doen?
Alvast hartelijk dank,
Margreet