Beste lezers,

Zijn er jongeren of (jong) volwassenen op dit forum die vanwege het loyaliteitsconflict ten gevolge van de scheiding van hun ouders het contact met één van de ouders (en zijn/haar familie) heeft verbroken ? Graag zou ik willen weten wat jullie gevoelens/gedachten zijn om het contact met die ouder te verbreken.
Mijn twee kinderen (J 20, M 18) heb ik al ruim twee jaar niet meer gezien, hetgeen mij enorm veel verdriet doet. Het intiatief van de scheiding kwam van de vader, “de rol van het huwelijk paste niet meer bij hem”. Ik heb destijds onder grote druk van de vader het ouderljk huis verlaten en heb tijdelijk bij familie onderdak gevonden omdat de kinderen hadden aangegeven bij hem te willen wonen. Ik heb dit gedaan om rust te creëren voor het gezin maar had nooit verwacht dat het contact met mijn kinderen volledig zou worden verbroken.
Ondertussen woont en studeert mijn zoon in een andere stad (adres voor mij onbekend) en woont alleen nog mijn dochter bij haar vader.
De hypothese van de hulpverlening is dat er sprake is van ouderverstoting/PAS. Ondanks een bijzonder moreel oordeel van de rechter (kinderen zijn immers 18 en 20 jaar) “de vader dient een actievere rol aan te nemen om het contactherstel tussen moeder en kinderen te bevoreren” onderneemt de vader geen actie.
Ik stuur regelmatig mijn kinderen kaartjes/brieven en mails maar krijg geen enkele reactie.
Zijn er jongeren die met dit loyaliteitscoflict te maken hebben of hebben gehad en hoe heb je deze periode ervaren ?

een liefdevolle moeder