Beste Lezers,

Graag zou ik om jullie advies willen vragen. Mijn man en ik zijn 13 jaar samen, waarvan 9 jaar getrouwd. Wij hebben twee jonge dochters (2,5 en bijna 6 jr).
We hebben veel heftige ruzies gehad afgelopen 2 jaar. Ruzies over een heftige verbouwing van bijna 1 jaar, jongste dochter geboren, mijn man had veel problemen binnen zijn eigen bedrijf (partner uitkopen etc) maar de mesten ruzies in onze relatie gingen over zijn drugs verslaving en grenzeloosheid. Ik heb hem de afgelopen 2 jaar veel weg gestuurd uit ons huis naar zijn moeder of naar onze andere appartement. Elke keer bleef ik hem toch de kans geven om verder te gaan. Met veel hoop voor een gelukkige familie ging ik verder, maar hij bleef zijn afspraken niet na komen, dus hij bleef vaak weg gaan en drinken en gebruiken ook door de weeks. Ik was veel aan het huilen en heel kwaad, want ik werd elke keer teleurgesteld en in de steek gelaten. Hij is wel een goed mens, goed vader en kinderen zijn dol op hem. Maar mijn oudste (jongste ook een beetje) dochter ziet en voelt mijn verdriet en dit doet mij heel veel pijn (mijn man ook denk ik, maar is verslaafd). Zij heeft hier door ook verdriet als ze ons ziet ruzie maken, schreeuwt ze elke keer dat we moeten stoppen! Hij is ook net thuis na 4 weken verslavingen Clinic maar heeft ook een burn-out van de heftige leven dat hij heeft gehad afgelopen 2 jaar. Thuis is het nu nog steeds heel erg. Nog meer ruzies, ook soms waar de kinderen erbij zijn. Heel erg slecht weet ik en ik (en mijn man) voel me ook heel schuldig hierover!! Ik wil hun geen pijn doen. Wij vertellen nooit slechte dingen over elkaar tegen de kinderen, daar letten we wel op. We vertellen wel tegen de kinderen “papa/mama houdt ook veel van je” of “papa en mama hebben ruzie maar dit is niet jou schuld, daarom om geen ruzie te hebben gaat papa even weg”.
Vandaag ook weer een heftig ruzie gehad met elkaar. Hij is heel negatief thuis en maakt mij emotioneel kapot. Vandaag heb ik hem weer weg gestuurd naar zijn moeder om het weer rustig te hebben thuis. Het is ook wel dan gezellig met de meiden.
Het lijkt inmiddels of de kinderen een beetje aan gewend raken dat papa vaak weg gaat. Want hier voor ging hij ook vaak weg: even een drankje toen, of even naar een vriend etc..
Ik wil dat ze gelukkig opgroeien samen met mama & papa, maar dat is niet zo. Ik vind het heel moeilijk en doet veel pijn omdat het voelt als of we ons huwelijk niet meer kunnen redden. Ik wil mijn kinderen niet beschadigen met een gebroken gezin. Ik weet ook dat dit nu niet een veilige rustige situatie is voor hun en dat ik ook hun zo ook beschadigd. Ik moet nu een stap maken en wil beste keuzen maken voor de kinderen, daarom vraag ik aan jullie wat jullie denken het beste zou zijn voor de kinderen? Hoe kan ik zo min mogelijk hun pijn en verdriet doen? Alvast bedankt!