De dochter van mijn man die elk weekend al 7 jaar in mijn leven is heeft vorig besloten weg te blijven en mij niet meer te willen zien. Ik ben in haar huis gaan wonen met haar vader en mijn kinderen ( 6 en 9)en zij ging door de weeks bij haar moeder wonen.
Nu zijn we allemaal een jaar in therapie geweest. Zij heeft emdr gehad om e.e.a. te verwerken en wij als opvoeders en ouders hebben met elkaar met een gezinscoach een jaar lang gesproken. Zij is met haar vader elk weekend bij haar oma gaan wonen. Ik was dan met mijn eigen kinderen. Nu is ze er bijna weer aan toe om de weekenden bij ons te gaan wonen. Ik wil als eerste contact met haar eigenlijk praten met de therapeuten erbij. Om te vertellen waarom het niet ging en dat wij als ouders niet bij machte waren om het haar naar de zin te maken. Is dit handig /noodzakelijk? Of is praten voor een kind van 15 over wat er gebeurd is tussen ons volwassenen niet fijn. Haar moeder heeft mij jarenlang gemeen behandeld, ze heeft dit bekend. Nu gaan we goed met elkaar om, we gaan samen koffie drinken na de zomer en pakken de terugkomst van hun dochter stap voor stap aan. We kijken er met name naar wat hun dochter wil maar ik vind het wel belangrijk dat er ook gesproken wordt over wat er niet goed ging. Dit om ook herhaling in de toekomst te voorkomen. Zij heeft ADD en haar vader waarschijnlijk ook.