Onze jongste zoon van net 16 jaar woont sinds 1,5 jaar (we zijn 3 jaar gescheiden) de ene week bij mij, de andere week bij zijn vader. De relatie tussen hem en mij is vooral het laatste halfjaar vrij moeizaam. Ik probeer hem zijn vrijheid te geven, maar probeer daarbij ook op te voeden, d.w.z. dat ik grenzen aangeef en hem niet overal zijn zin in geef.
Daarbij heb ik voor mijn gevoel al behoorlijk wat normen en waarden moeten loslaten.

Zijn vader is daar makkelijker in en geeft hem eerder zijn zin, verwent hem naar mijn idee behoorlijk.

Op momenten dat mijn zoon en ik ruzie om iets kregen, gaf hij altijd aan dat hij bij zijn vader wilde wonen.
We hebben dat ook een keer serieus met zijn vader besproken, en toen bleek het allemaal wel mee te vallen en konden mijn zoon en ik samen goed door ,
Nu heeft mijn zoon aangegeven dat hij toch continu bij zijn vader wil gaan wonen.

Met zijn vader heb ik gelukkig een goede relatie.
Ik heb dit donderdag jl. met zijn vader besproken.
Toen bleek dat onze zoon ook tegen zijn vader zegt dat hij niet meer bij hem wil wonen op momenten dat ze heibel hebben. Onze zoon gebruikt het dus tegen ons allebei.

In eerste instantie kwam zijn vader met het voorstel dat onze zoon om het weekend bij mij zou komen, dus 12 dagen bij hem, 2 dagen bij mij.
Ik vind dat erg kort, vooral omdat onze zoon in het weekend bijna continu weg is naar zijn vrienden en ik hem dan nauwelijks zou zien.
Ik heb toen voorgesteld, 2 doordeweekse dagen en het weekend bij mij bijv. donderdag t/m zondag.
Juist om te proberen de band tussen mij en mijn zoon zoveel mogelijk in stand te kunnen houden.
Zijn vader vond dat prima en dacht dat onze zoon daarmee wel zou instemmen.

Onze zoon is momenteel bij zijn vader en zijn vader heeft dit gisteren (telefonisch) met onze zoon besproken.
Deze geeft aan alleen maar 1 weekend in de 14 dagen naar mij toe te willen gaan en als het echt niet anders kan hoogstens 3 dagen (incl. weekend).
Ik vind dit erg lastig; ben bang dat als hij maar zo kort bij mij is, ik hem dan nauwelijks spreek en zodoende nog nauwelijks tot geen contact met hem zal hebben.

Ik heb eerder proberen te achterhalen waarom onze zoon het bij mij niet prettig vindt, maar krijg daar geen duidelijk beeld bij.
Hij ziet wel alles wat ik doe negatief; hoezeer ik ook mijn best doe om hem positief te stemmen.

Graag krijg ik jullie advies hoe ik hiermee het beste kan omgaan.
Mag ik ook mijn wensen hierover naar voren brengen en is het slim om daaraan eventueel vast te houden?
Of moet ik alle wensen van onze zoon hierover respecteren?
Mijn doel is dat mijn zoon happy is, maar ook dat onze relatie in stand blijft en uiteindelijk beter wordt.
Wat te doen?

Met hartelijke dank voor jullie hulp!