Ik ben een moeder van twee jongens van bijna 13 en 10 jaar oud. 2 jaar geleden wilde mijn oudste zoon bij zijn paps en zijn vriendin wonen, omdat dat zoals hij zelf aangaf rustiger was ipv. heen en weer reizen. Met pijn in mijn hart en de afspraak met vader dat mijn zoon mocht langskomen wanneer hij wilde ben ik daarmee akkoord gegaan. Vervolgens zag ik hem nooit meer en ging mijn zoon dingen verzinnen waardoor paps een nog slechter beeld van mij kreeg dan wat hij al had. Hij gaf mijn zoon bvb al gelijk en vond het niet nodig om daarin in gesprek te gaan met zn drieën. Sindsdien spreek ik mijn zoon ook niet meer. Ik stuur hem zo nu en dan een kaart met dat ik nog steeds trots op hem ben en nog altijd net zoveel van hem hou. Verder zoek ik geen contact, omdat mijn zoon heeft gezegd dat hij dat liever niet wilt. Ik vind dit hartverscheurend, maar ook dat accepteer ik. Nu is het zo dat mijn jongste nu graag bij mij zou willen wonen, maar daar wordt geen gehoor aangegeven. Ik ben van mening dat als je in een fijne omgeving leeft en ouders kunnen communiceren dat je ook beide nodig hebt. Mijn jongste komt vaak verdrietig en vol schuldgevoel
thuis met hele nare opmerkingen/meningen over mij die bij papa thuis over de tafel gaan. Paps maakt daar ook geen geheim van, want hij zegt het ook waar mijn zoon bij is tegen mij. Het liefste heb ik dat mijn jongste met plezier naar papa gaat, maar hij is zo overstuur als hij terug gaat. Ik troost hem, het voelt alsof ik hem niet kan helpen