Ik ben nu drie jaar gescheiden, maar het contact met de vader van mijn 3 kinderen verloopt heel moeizaam. Hij zegt dat hij ze mist en veel van ze houdt maar in de praktijk ziet hij ze 1x per 2 weken, appt ze af en toe, komt naar ouderavonden en houdt contact heel oppervlakkig met hen. Regelmatig vergeet hij (tijden van) afspraken of kan hij ineens niet en dacht hij dat hij t door had gegeven. Als ik hem daarop aanspreek wordt hij heel boos, zegt dat ik niet altijd alles moet bepalen, net als vroeger, en hem gewoon zijn nieuwe eigen leven (met vriendin) niet gun. En dus moeilijk doe over alles en de kinderen bij hem weghoudt.
De kinderen hebben last van die gesprekken /ruzies, van zijn afwezigheid, dat hij weinig aandacht en tijd voor ze maakt en van mijn ‘last’. Ik vind het gewoon heel zwaar om fysiek altijd voor de kinderen klaar te moeten staan maar ook dat ze met hun emotionele problemen alleen bij mij terechtkunnen. Ze stellen wel vragen, hier bijv., maar op het moment zelf en de uren/dagen daarna zijn ze bij mij met hun tranen en boosheid. En dat is dagelijks, al die tijd na de scheiding. Want of de ene, of de andere wordt steeds maar door hun vader met iets van de scheiding geconfronteerd.
Ze reageren natuurlijk alledrie anders, de een is heel boos, op hem, maakt voortdurend ruzie met hem en wil op dat moment (terecht) haar frustraties kwijt dat hij haar zo afwijst, uitscheldt, beledigt, belachelijk maakt of negeert. De andere vindt t weer vreselijk dat haar zus zo boos op papa is en loopt om die reden te huilen. Ze wil ook niet steeds iets negatiefs horen over de vader die ze zo mist en lief vindt en durft hier nauwelijks nog iets over hem te zeggen. Ook omdat ze denkt dat ik dat moeilijk vindt omdat ik haar zus die zo boos is, begrijp en troost. En dan is er nog een dochter die zich verstopt achter computer/mobiel en het liefst net doet alsof ze niet bestaat. Als ik haar niet in de gaten houd, spreek ik haar alleen nog als ze weer ziek is of wanhopig dat ze door alle tijd die ze achter computer doorbrengt, overal mee achterloopt en niks leuks meer wil doen….. Ik weet gewoon niet hoe ik alles moet handelen. Het is gewoon zoveel. Voor mezelf (scheiding ouders, trauma’s vroeger ed) ben ik in therapie gegaan maar, hoewel ik veel evenwichtiger en stabieler wordt, ben ik toch vaak zo alleen, eenzaam en wanhopig, dat ik echt niet meer weet hoe verder….. Kan iemand me hierbij helpen? Rn sorry voor t lange verhaal…