Jongelui,

Als vader van een geweldige dochter (net negen geworden) heb ik jullie hulp en advies nodig!

Gisteren zijn wij (voornamelijk mijn partner) tot de conclusie gekomen dat het niet veel zin heeft om bij elkaar te blijven. We hadden/hebben geen noemenswaardige ruzies oid. Het was meer van “uit elkaar gegroeid” en niet genoeg aandacht aan elkaar geven. Die aandacht bleek ze ook al buitenshuis gevonden te hebben.

Het is niet mijn bedoeling om hier een schuldige te gaan aanwijzen, ik hou, ondanks de pijn die ze me aan doet nog steeds heel veel van haar.

Waar het me eigenlijk om gaat is mijn dochter!
Ik ben me nu al de hele dag suf aan het lezen over (langdurige) gevolgen van een echtscheiding op een kind, en moet tot mijn schrik constateren dat dat er niet al te rooskleurig uit ziet. Ongeveer een half jaar geleden is ADD gediagnosticeerd. Waarbij duidelijk aangegeven werd dat structuur en weinig verandering het beste voor haar zijn. Ik hoop dat jullie mij kunnen adviseren in de volgende zaken.
– Hoe en wanneer het haar vertellen? (rekening houden met kerst en oud & nieuw?).
– Moeten we de reden van de scheiding benoemen?
– Wanneer begin je over “bij wie te wonen”?
– Hoe kan ik (we) haar leed verzachten?
– Hoe voorkom je (in het heetst van de strijd) onenigheid?

Ook ontvang ik graag ander tips en praktische zaken.

Ik begrijp dat voor sommigen (zeker de jongsten) onder jullie bepaalde vragen erg lastig zullen zijn. Sorry daarvoor.

Wat voorop staat is het geluk van mijn dochter!!

Bedankt voor jullie reacties,

Een bezorgde vader

P.S. Geloven jullie in “Het bij elkaar blijven voor de kinderen”?