Hallo, ik ben bijna 3 maand uit elkaar met mijn ex na een relatie van 15 jaar. We hebben 2 kinderen samen:een meisje van 12 en een meisje van 4.Onze relatie was steeds met ups en downs .eigenlijk meer downs maar ik heb geprobeerd om door te zetten,we hadden tenslotte ook zoveel opgebouwd en was bang dat de kinderen eronder zouden lijden. Tot het niet meer ging voor mezelf. Hij was zo manipulatief , dominant en verbaal agressief dat ik op den duur bang was voor m’n eigen veiligheid, En eigenlijk zei hij zelf meermaals dat ik moest vertrekken. Wat ik dan uiteindelijk ook gedaan heb. Nu zegt hij steeds dat hij veel spijt heeft,me terug wil en inziet wat er is fout gegaan.Wanneer ik zeg dat het voor mij gedaan is , er teveel gebeurd en gezegd is veranderdt hij weer in zijn oude gewoonten. Nog een teken voor mij dat hij helemaal niet veranderd is. We hebben nu co-ouderschap maar het verloopt toch niet helemaal vlekkeloos.ik probeer zoveel mogelijk discussies te vermijden om de kinderen te sparen want ik wil niet dat zij hier de dupe van zijn. Ze lijden al genoeg. ik wil helemaal niet dat dit een vechtscheiding wordt maar hoe meer ik probeer en toegevingen doe hoe meer hij er een strijd van maakt. Ik heb ook het gevoel dat ik m’n oudste aan het verliezen ben ,haar vader bespreekt alles met haar en als ik dan eens op m’n strepen sta dan zegt hij tegen haar dat ik tegenwerk en moeilijk doe. En ze praat dan met hem mee. Wanneer ze dan bij mij is leg ik de situatie uit en hoor ik hoe ze meepraat met haar vader .Ik heb steeds het gevoel dat ik mezelf moet verantwoorden tegenover haar. Ik wil me niet verlagen tot zijn niveau en hem slecht maken tegenover haar want dat legt toch een druk op haar. Zo heeft ze toch geen rust. Wanneer ze dan meepraat met hem ben ik teleurgesteld en wordt ik soms boos en verdrietig en dan ben ik weer bang dat ze op den duur niet graag meer komt . Ze is ook zeer materialistisch ingesteld en krijgt veel van haar papa terwijl ik moet uitkijken wat ik doe. Iedereen zegt me dat ik het tijd moet geven dat ze het uiteindelijk ook wel zal inzien maar het is zo moeilijk voor mij. Het kwetst me zo. Wanneer ik met haar praat (als dat al lukt want ze is zo gesloten) lijkt het beter te gaan maar wanneer ze dan weer naar papa gaat kan ik weer helemaal opnieuw beginnen . Ik weet niet meer hoe ik moet reageren of doen . Ik wil dat ze het bij mij ook naar haar zin heeft .en van mij hoeft ze zeker niet te kiezen tussen mij en haar papa maar het doet me zoveel pijn hoe ze haar soms gedraagt tegenover mij. Iemand tips wat ik het beste kan doen ? Bedankt alvast