Ook ik zit midden in een scheiding, en dat duurt nu eigenlijk al veel te lang. Bij de 1e rechtszaak is de keus van onze zoon ( 17 ) bekend geworden, en hij wou bij zijn vader blijven. Ik heb daar natuurlijk veel verdriet van gehad, maar respecteerde zijn keus, en heb er verder geen problemen over gemaakt. Nu, ruim een half jaar later heb ik hem niet meer gehoord en gezien, en dat is onverdraaglijk geworden. We waren altijd zo close, en deden heel veel dingen samen, daarom is het voor mij ook niet te bevatten. Ons 1 ste kindje, een meisje is vlak na de bevalling overleden, en daarna heb ik 2x een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad. En mijn zoon is na 2 I.V.F pogingen geboren . Moeder zijn van 2 mooie kinderen en er geen eentje meer hebben !!! Ik begrijp dat mijn zoon misschien kwaad op me is omdat ik zijn veilige en onbezorgd leventje op z’n kop heb gezet, maar om mij dan maar helemaal uit je leven te schrappen is wel heel erg drastisch. Ik zou graag met hem willen praten waarom het zo ver heeft moeten komen, maar ik krijg geen kans. Krijg geen medewerking van zijn school, niet van zijn sportvereniging , niet van verdere familie, zelfs niet van zijn beste vrienden. Ik ben dus ook ontzettend bang dat hij nu net zo gemanipuleerd wordt als ik 25 jaar lang.