Ik ben nu 3 jaar gescheiden na 20 jaar samen geweest te zijn. Ik kan nog steeds niet begrijpen dat mijn ex bij me weggegaan is. Zijn reden is dat we uit elkaar gegroeid zijn + verliefd geworden os op mn beste vriendin met wie hij overigens nu ook al 3 jaar samenwoont. Wij hadden geen slecht huwelijk. Gewoon wat sleur, twee kids van nu 5 en 7. Mijn oudste heeft er het meest verdriet over dat het niet meer is zoals vroeger. En dat is wat mij het meest pijn doet. In mijn optiek trouw je, heb je kinderen en je bent dan voor altijd bij elkaar. Dan ga je niet uit elkaar omdat je uit elkaar gegroeid bent. In mijn beleving ben je dan egoïstisch. Je hebt toch gekozen voor kinderen? Nu bepaal jij dat je kinderen gescheiden ouders hebben met alle gevolgen van dien. Ik kom er uiteindelijk wel boven op. Maar het feit dat mijn kinderen dit aangedaan is kan ik niet verwerken. Wie o wie kan me hierbij helpen zodat ik het makkelijker kan accepteren dat het njet meer terug te draaien is. Ook al vind mijn ex dat hij er inderdaad een potje van gemaakt heeft. Geen spijt maar beter had hij het niet gedaan (zijn woorden aan een vriend van hem). Wil zo graag verder en sterker hierin worden. Vind het zo erg voor mn kindjes. Is er hoop dat ze zich op termijn beter gaan voelen?