Hallo,
Ik zit met een dilemma. Korte situatieschets: Sinds ruim 3 jaar gescheiden, 1 zoontje leeftijd 8 moeder nog alleen vader nieuwe vriendin die hoogzwanger is. Omgangsregeling om de week een weekend zoontje bij vader. Vader is sinds eind 2016 verhuisd naar ander huis, zoontje heeft hier de zolderkamer gekregen. Communicatie vader/moeder ups en downs over het algemeen stroef.
Mijn zoontje is een zachtaardig vrij onzeker kind dat het moeilijk vindt om te zeggen wat het wil (bij mij niet zo maar bij vader wel, zoals hij zelf zegt is hij bang om hem verdriet te doen en daardoor ‘bang’ te zeggen wat hij echt wil/vindt). De zolderkamer heeft hij zelf uitgezocht zegt vader maar daar heb ik mijn twijfels bij, mijn zoontje is vrij bang in het donker, durft bij mijn thuis ook niet alleen naar zijn eigen kamer, vooral als het donker is. Thuis gaat slapen goed, maar ik heb een open trap en hij kan geluiden van beneden goed horen en hij is natuurlijk vooral gewoon gewend.
Hij heeft met kerst voor eerst een week in het nieuwe huis geslapen, daarna nog een paar keer een weekend maar al vrij snel begon hij als het bijna tijd was om weer bij vader te slapen angstig te worden om er heen te gaan. S avonds huilen in bed gewoon bang om bij vader te slapen. Terwijl hij wel gek is op zijn vader (en de nieuwe vriendin).
Hij komt ook sinds een tijd regelmatig bij een kindercoach, ook hiervoor, zij heeft geadviseerd het los te laten en aan mijn zoontje over te laten of en ook eigenlijk wel wanneer hij naar vader wil en daar wil slapen. Dat is in de praktijk wat lastiger, vader wil hem ook zien snap ik en ook met werk en dergelijke moet je toch afspraken maken. Wel hebben we sinds een paar weken gezegd dat hij er niet hoeft te slapen als hij dat niet wil en heb ik zijn vader gevraagd hem op geen enkele manier te ‘dwingen’ er wel te slapen. Gevraagd of hij het helemaal bij hem wil laten om aan te geven wanneer hij dat weer wil. Nu spelen er ook andere dingen mee, hij blijft dit jaar zitten want het gaat niet goed op school ook heeft hij het er niet naar zijn zin en hebben we (ik maar ik probeer toch in overleg met vader die nogal wisselt van mening ook na inmenging van vriendin) besloten een andere school voor hem te zoeken die beter bij hem past (huidige school erg prestatie/resultaatgericht). Dus er speelt genoeg waarbij er van hem al wordt gevraagd stevig in zijn schoenen te staan wat voor hem al moeilijk is.
Vader vindt het moeilijk om hem vrij te laten in zijn keus. Nu gaat hij dit weekend er weer naar toe (alleen overdag is dan de afspraak, brengt vader hem avonds weer thuis) en hoor ik afgelopen week van mijn zoontje dat ‘papa heeft gevraagd of hij die weekend weer komt slapen (vader probeer het dan wel heel makkelijk voor hem te maken hoor, als hij bang is brengt hij hem thuis, hij mag in zijn bed etc). Als ik dan vraag wat wil je? Zegt hij ik wil het niet. Ik vraag hem dan wat hij tegen zijn vader heeft gezegd en dat is dan misschien. Ik heb gesprekken met mijn zoontje over dat hij eerlijk moet zijn, dat vader het echt wel begrijpt etc. maar hij zegt dat hij dat gewoon niet durft, vooral omdat hij het zielig vindt eerlijk te zijn, dat hij zijn vader moet teleurstellen. Ik kies er nu voor om dan te zeggen dat als hij niet wil hij niet hoeft. Vader vindt het lastig met mij hierover te communiceren (ik doe dat wel, laat hem weten hoe zoontje het ziet/voelt en wat hij zegt ik probeer ook uit te leggen dat het uit hem zelf moet komen). Ik krijg dan een verzoek of ik zijn slaapkoffer mee wil geven voor het geval dat. Ik heb sterk het gevoel dat ik mijn zoontje in bescherming moet nemen dat hij nog te jong is om deze keuze te maken. Ik antwoord dan ook dat ik de koffer niet meeneem. Volgende week heb ik vader en vriendin uitgenodigd voor een gesprek over school en zal dan weer uitleggen waarom het zo belangrijk is dat de keus bij vader te blijven slapen van zoontje zelf moet komen. Voor de beeldvorming; in het eerder huis van vader heeft zoontje wel altijd geslapen, ook soms met een akelig gevoel maar niet zo erg als in het nieuwe huis.
Ik twijfel of ik het goed aanpak. Moet ik het iets laten zijn tussen vader en zoon en zoon verantwoordelijk laten zijn voor zijn keus door te zeggen ik geef de koffer mee en als je niet nee zegt tegen je vader moet je er dus gewoon slapen? (misschien komt hij dan vanzelf over zijn angst heen). Of zoals ik nu doe, de keus bij hem wegnemen omdat hij er nog niet sterk genoeg voor is en proberen in overleg met vader hem laten komen tot zijn eigen keus er te blijven slapen (omdat ik denk dat dit de enige manier is dat het gaat werken). Ik laat heel wat details weg maar wil wel nog opmerken dat ik altijd heb gestimuleerd de band tussen vader en zoon zo groot mogelijk te laten zijn, de initiatieven om mijn zoontje er vaker/meer te laten zijn/slapen zijn steeds van mijn kant gekomen het is dus niet zo dat ik er zelf moeite mee heb dat mijn zoontje er slaapt (sterker nog sinds mijn zoontje er niet meer slaapt heb ik een oppasprobleem ook soms met mijn werk maar dat heb ik er graag voor over). Ik vind dat ik mijn zoontje moet steunen in het laten bepalen wat hij wil en wil hem sterker maken om zijn eigen mening en wil te vormen. Ook via de kindercoach wat mijn initiatief is.
Ik hoor graag wat jullie zouden willen/doen…
Groetjes