Beste forum leden, adviseurs en ervaringsdeskundigen.

Allereerst heel veel respect voor dit prachtige initiatief. Ik vind het erg mooi om te lezen hoe jullie elkaar, maar ook ons als ouders willen ondersteunen bij alle vragen en twijfels en onzekerheden. Wie kan er beter adviseren dan jullie, het kind met de ervaring!
Het raakt mij oprecht en vind het erg krachtig en moedig van jullie allen.

Allereerst kort iets over mij zelf/ de situatie.

Onze prachtige zoon is nu ruim 3,5 jaar oud. Toen hij 8 maanden oud was zijn wij helaas uit elkaar gegaan, ongetrouwd gescheiden noem ik het vaak.
Ondanks meningsverschillen heb ik als vader (vooral) in praktische zin prima contact met mijn ex. De grondslag van contact gaat uit van het belang van onze zoon.
We wonen relatief dicht bij elkaar en hebben en co-ouderschap. De ene week 3 dagen bij moeder + partner, 4 dagen bij ons, de week erop andersom.

Ik kamp als vader met een onzekerheid:
Sinds een kleine 2 jaar heb ik een geweldige vriendin waarmee ik ook recent samen ben gaan wonen. Mijn zoon en mijn vriendin kunnen het erg goed met elkaar vinden.
Los van het feit dat het nu nog niet acuut aan de orde is, vraag ik mij af hoe mijn zoon onze toekomstige relatie gaat ervaren. Ik ben vanaf het starten van onze relatie erg stellig geweest in de gedachte geen kinderen meer te willen (naast mijn zoon).Mijn vriendin weet dit sinds dat wij überhaupt een relatie zijn gestart, respecteert dit ook en kan zich hierin vinden. Ze ervaart ons gezin, ook zoals het nu is, ook als haar gezin. Gelukkig kunnen mijn vriendin en ik hier goed over praten en geven we elkaar de ruimte om gedachten en gevoel samen te bespreken en te delen. Ik houd ontzettend van haar, en weet ook dat ze in de toekomst mogelijk ook een kinderwens heeft. In de gedachte nooit meer een kind (erbij) te willen merk ik nu minder stellig te worden.
Toch loop ikzelf tegen een probleem aan: De achterliggende gedachte van het probleem is dat ik de combinatie erg moeilijk kan voorstellen.
Tijdens het co-ouderschap zal mijn zoon de helft bij moeder en nieuwe partner zijn, en de andere helft bij ons. Op het moment dat mijn zoon een half broertje/zusje zou krijgen, ben ik bang hem te kort te doen.(gevoelsmatig/emotioneel)
” week in week uit half instromen in een gezin dat wel altijd samen is”,” een vijfde wiel aan de wagen gevoel”
Zoals iedere vader in mijn ogen zou moeten, houd ik ontzettend veel van mijn zoon, wil hem gelukkig zien opgroeien en niet slachtoffer laten worden van het niet slagen van de relatie tussen zijn moeder en mij.
Daarnaast houd ik ook ontzettend van mijn vriendin, zie ik ons ook gelukkig zijn en blijven, en mogelijk ook voor een keuze van gezinsuitbreiding komen te staan.

Nu weet ik niet of ik mijn gedachten/patstelling duidelijk op papier verwoord, hoop dat het te volgen is.

Kort samengevat vraag ik mij af of jullie ervaringen, als kind, met een soortgelijke situatie hebben, hoe hebben jullie dit ervaren of wat zijn jullie gedachten erover en/of mogelijke tips hebben die ik tot mij kan nemen.

Dank voor jullie aandacht en mogelijke reactie.