Beste M,
Naar aanleiding van mijn telefoongesprek met de gezinsvoogd van vrijdagmiddag heb ik maar besloten om eea op papier te zetten zodat ik duidelijk ben naar een allen toe en ik ook niet steeds mijn standpunt hoef te herhalen en zodat duidelijk wordt waar ik naar toe zou willen, zodat we een vertrekpunt hebben voor de gesprekken met en bij BJZ:

VERLEDEN:
Ik weet dat er in het verleden fouten zijn gemaakt door ons beiden en het heeft in mijn ogen geen zin om daarover te blijven zwarte-pieten of gefrustreerd te zijn naar elkaar. Dat er bepaalde zaken gelopen zijn zoals ze gegaan zijn is voor mij persoonlijk niet fijn of leuk om te horen en dat zal wellicht ook voor jou zo zijn, maar dat zie ik als ons eigen rugzakje, maar het mag geen rugzakje worden bij onze kinderen.

Ik weet wat ik gedaan heb, weet ook hoe het komt en erken dat het zeker geen voorbeeld is zoals het zou moeten zijn, maar dat kan ik helaas niet goedmaken door in het verleden te blijven leven of maar te zwelgen in medelijden, boosheid of verdriet, net zo min als jij dat kan goedmaken. Het gaat immers om de toekomst van de kinderen en ook van ons ook al is dat dan apart van elkaar.

HUWELIJK:
Het huwelijk is over, dat is duidelijk voor mij en zeer zeker door jou ook zo aangegeven, sprake van herstel is niet meer aan de orde en ook zeker niet wenselijk. Los van alle zaken die dan daarom heen zouden samenhangen acht ik het niet in het belang van de kinderen om weer samen te leven. Ook het huwelijk is zo gelopen en wederom zijn hierin meer twee personen degene die dit veroorzaakt hebben en dat zijn wijzelf, wij zijn indertijd het huwelijk aangegaan en wij zijn ook degenen die het zullen moeten afsluiten.

KINDEREN:
Dat zijn degenen die door ons beiden betrokken werden in ons “gevecht” om onze zin te krijgen en dat kan en mag niet de bedoeling zijn geweest, ze zijn voor ons beiden de spil waar alles om draait, niet enkel de scheiding en het gevecht, maar ook de invulling voor de toekomst. De kinderen zijn uit onze liefde voortgekomen, laten we ze niet slopen met onze boosheid, frustratie en/of verdriet !!
Dat wij verschillend denken over hun opvoeding en welke zorg wij moeten/kunnen/willen bieden is iets waar wij altijd in zullen verschillen in onze manier van denken, dat kan ook niet anders, want als we daarin op een lijn zouden zitten was een scheiding ook niet aan de orde. Laten we ook accepteren dat het zo is en dat wij beiden ook andere mensen zijn, de kinderen kunnen hierin hun draai wel vinden. Ik heb niet de overtuiging dat ik jou kan veranderen of mijn zienswijze kan geven en dat wens ik ook niet. Blijf jij jouw ding doen en de kinderen op jouw manier opvoeden op de momenten dat de kinderen bij je zijn.

TOEKOMST:
En dat brengt mij bij wat ik wel wil, waarom ik het wil en wat het belang is voor de kinderen. Uit ervaring weet ik dat de afstand van een uur reizen naar je vader intensief kan zijn, dat de gedachte om na een weekend of wat dan ook afscheid te nemen van je papa niet fijn is, dat een papa die niet bij ouderavonden, voorstellingen, trainingen of sportwedstrijden er is doet pijn doet, zeker als van vriendjes hun papa er wel is, maar de angst die je als kind voelt als je weet dat je papa en mama wel elkaar zien maar dat je niet weet of ze elkaar in de haren zullen vliegen is voor een kind ondragelijk en wens ik onze kinderen niet toe. In dat licht heb ik mezelf de vraag gesteld wat dan ?? Moeten we dan het Salomon’s oordeel maar erop los laten, ieder de helft ?? Nee, want ze geven aan dat ze bij elkaar willen blijven, ze loslaten ?? dat kan ik niet, daarvoor betekenen ze teveel voor me. Wat dan, de kinderen hebben een papa en mama nodig, dan maar niet meer bij elkaar wonend, maar wel de papa en mama die onvoorwaardelijk van de kinderen houden, die wel zo dichtbij wonen dat ze er op de fiets heen kunnen of desnoods lopend, de papa en mama die wel beiden naar een ouderavond komen, naar een voorstelling, een training of wedstrijd, maar los van dat die NOOIT vechten in het bijzijn of over de rug va de kinderen, daarvoor zijn ze te kwetsbaar, maar bovenal te waardevol voor ons beiden. Zij moeten het vertrouwen hebben dat ze weten dat wij er voor hen altijd zullen zijn en dat ze volkomen zichzelf mogen en vooral kunnen zijn en dat wij hen niets kwalijks nemen en dat zij nooit het idee moeten hebben dat ze zouden moeten kiezen tussen een papa en een mama, laat ze kiezen uit een papa of mama op het moment dat ze daaruit kunnen, willen en mogen kiezen. Laten wij beiden er voor hen zijn, elk op onze eigen manier en met onze eigen normen en waarden.
Ik weet dat ik in het verleden mijn ouderplicht op een andere manier heb ingevuld dan dat ik nu wens, namelijk meer bezig om de inkomsten voor het gezin binnen te halen dan een steun te zijn voor onze kinderen en wellicht ook voor jou, ook al heb ik daar altijd in geprobeerd om dat toch voor elkaar weten te krijgen.
M., alsjeblieft zie in dat ik meer bij de kinderen betrokken wil zijn en of dat nu in eerste instantie enkel om de jongens gaat omdat onze dochter nog teveel boosheid heeft is een beslissing die bij ons ligt, laat het stukje frustratie uit het verleden weg, zie in dat ik ook enkel er voor onze kinderen wil zijn en dat het wellicht niet op de manier is die jij voor ogen hebt laat dat aub los. Ook ik wil en zal deel uitmaken van hun leven, maar dat zal jij ook en dat respecteer ik en accepteer ik.
Jij hebt ooit aangegeven dat jij bang bent dat de kinderen zouden worden “afgepakt” van je, maar niemand wilt dat, ik ook niet ook al zet ik soms vraagtekens of jij de zaken wel goed doet, maar dat heb ik losgelaten. Doe het echter dan ook niet bij mij, pak ze ook niet van mij af.
Ik wil niets anders dan meer betrokkenheid bij de kinderen en of je dat een co-ouderschap wilt noemen of een uitgebreide omgangsregeling, het maakt mij niets uit en het is ook niet bedoeld om de alimentatie of kinderbijslag te verminderen, het gaat mij puur en enkel om meer betrokken te zijn of worden bij de kinderen en in de toekomst naar een situatie te gaan dat zij vrij zijn om jou of mij te verblijven, dat het zelfs zo moet zijn dat als jij of ik een verplichting hebt de ander de kinderen naar sport kan brengen of de zorg heeft.
Laat mij alsjeblieft toe in het leven van onze kinderen, ik wens me niet meer met jou te willen bemoeien, daar gaat het me ook niet om. Maar wees bereid om in te zien dat de kinderen ons nodig hebben en dan niet meer als partners maar als ouders, want dat zullen we tot onze dood blijven.
Ik hoop dat ik hiermee duidelijk ben.

Met vriendelijke groet,

J