Af en toe weet ik het niet meer hoor. Mijn ex en ik zijn nu ruim twee jaar uit elkaar, de echtscheiding is vorige maand uitgesproken en dan zou je hopen dat het een beetje rustiger werd.
Net zoals gelukkig heel veel mensen vind ik dat je de kinderen niet moet lastigvallen met de dagelijkse ruzies die ver veel te vaak zijn bij een scheiding. Alleen: het begint er toch we erg op te lijken dat mijn ex vindt dat ik op alle mogelijke manieren, ook via de kinderen, aangevallen moet worden. Ik heb geprobeerd het een beetje te laten voor wat het is, omdat ik geen haar beter ben dan mijn ex als ik via de kinderen weerwoord ga geven. Maar ik krijg toch het gevoel dat ik het nu ook niet goed doe.
Vooral mijn jongste dochter van 10 zit met een enorm loyaliteitsprobleem. Aan de ene kant voelt ze wel aan dat ik niet ben zoals mijn ex me afschildert, aan de andere kant zegt ze dat ze niet kan geloven dat mijn ex of ik tegen haar zouden liegen. En gelijk heeft ze, om dat niet te willen geloven. Maar helaas hebben allebei haar ouders een eigen waarheid.
Ik ben bang dat als ik niets of te weinig of het verkeerd er over zeg, de verhalen van mijn ex nog de enige waarheid voor mijn dochter zijn. Maar als ik zomaar mijn kant van het verhaal ga vertellen wordt ze daar volgens mij ook niet beter.

Wat vinden jullie?