Moeder van 2 kids (6 en 9: hoogsensitief, hoogbegaafd). Vader met psychische problemen (aanpassingsstoornis, ADD, persoonlijkheidsstoornis)? Is begin dit jaar in crisisopvang beland, nu er weer uit, maar kids zijn vanaf deze tijd bij mij omdat hij niet voor ze kon zorgen. Ik maak me veel zorgen over de veiligheid en de zorg van de kinderen bij vader. Ik kan wel wat hulp gebruiken

Ik probeer het echt goed te doen voor iedereen.. voorheen hadden we een omgangsregeling, om het weekend (vrij-zo) en elke week woe-do Maar sinds dat ik hem ken, heeft hij depressies. Pas laat is er bij hem ADD en aanpassingsstoornis vastgesteld. Al een aantal jaar hou ik een incidentendagboek bij. Waarom? omdat hij dingen laat gebeuren en andere laat denken die gebeurd zijn die niet kloppen. Ik twijfelde aan mijzelf. Later bleek het echt niet te kloppen. Ook kwam in veel situaties de veiligheid van de kindjes in het geding. Ik ben weggegaan om mezelf en de kindjes te redden. Zijn manier van liefde, het ging alleen maar over hem.. over zijn gemak… en dat hij van de kindjes houdt.. dat wel.. maar op zijn manier..

Ik heb al een aantal malen, in het begin van de scheiding (4 jaar geleden) en nu contact gehad. Ik ben ook bij zijn ziekenhuis geweest om te bespreken hoe je met hem om moet gaan, hoe de kinderen hem zien, met hem om moeten gaan.. Kort gezegd, in mijn tijd in het huwelijk is er sprake geweest van emotionele mishandeling. Manipulatie, chantage, kleineren, denigreren etc.. je mening.. die had je niet, eigenlijk werd je de mond gesnoerd. Ik ben me het laatste half jaar ernstig gaan verdiepen in zijn gedrag. Ik herkende ineens ontzetttend veel in de narcisme hoek. Maar daarbij, ook opgemerkt door proffessionals, obsessieve stoornis. Achterdochtig… Afspraken zijn met hem niet te maken, geef je een vinger, dan wil hij 2 handen. Ik word er zoooo onrustig door.

De laatste tijd probeerde ik de omgang weer rustig op te bouwen. Hij werkt nog niet, valt steeds terug en kan eigenlijk niet op zichzelf terugvallen, maar is immer en altijd bij zijn moeder. En die laat het allemaal net zo hard toe. Familieleden van hem geven ook aan bij zijn moeder dat het toch bij haar is misgegaan. Zij nam vroeger ook alles uit zijn handen. Hij kende en kent geen verantwoordelijkheids gevoel. Anderen lossen het wel op voor hem.

Maar ondertussen.. groeien de verantwoordelijkheden. In het huwelijk.. met de kinderen. Dat ging gewoon niet. Medicijnen die rondslingeren, of gevaarlijk gereedschap in huis voor de grijp? dat werd een eeuwige discussie. Agressie in het verkeer, werd meestal door hem begonnen…mét kinderen ook in de auto… Ik kon het NIET aan zijn verstand brengen dat het echt niet kon wat hij deed. (toen wist ik overigens nog niet wat er nu allemaal bekend is over hem).

Ik ben met veel hulpverleners in gesprek geweest. Ze zeggen niet veel voor hem te kunnen doen omdat hij daar zelf mee moet aankomen. Zelfs de huisarts weet het gewoon niet meer. Zij kent hem.. en weet dat wat je tegen hem verteld, niet aankomt. Hij neemt niets aan van niemand niet. PRaten ze niet in zijn straatje? dan deugen ze niet.

Ik heb zelfs gebeld met jeugdzorg.. tot 2 keer toe.. om hulp te krijgen bij een ouder met psychische problemen. Het doet me pijn dat de kindjes hem missen… en hij houdt van ze.. maar als je door professionals wordt gezegd dat ze blij zijn dat de kinjes nog in mijn zorg zijn…en ze heel erg aan mij moesten denken met het r.uben en j.ulian verhaal… doet je geen goed. Ondertussen is het vaak voorgekomen dat hij stond te posten bij onze woning, zelfs de aandacht trok op allerlei manieren. Maar ellendig aan toe waar mijn jongste eigenlijk vreselijk van schrok en bang was. Zij heeft op dit moment al begeleiding, om haar weer een beetje tot rust te krijgen.

Er zijn nu om het weekend vaste omgangsmomenten afgesproken, maar steeds een dag of 2 van te voren wordt er weer vanalles gevraagd om er vanaf te wijken. Ook is hij nog maar denk ik hooguit 2 uurtjes van al die bezoeken echt bij hem thuis geweest. Hij zoekt gelijk het contact met anderen, of zijn moeder, om maar niet alleen te zijn. Maar die kindjes willen het liefst gewoon bij vader thuis zijn. Ik probeer met ze te praten, laten weten wat hun gevoel is. Dat ze dat ook uit kunnen spreken. Dat kunnen ze heel goed, dat vind ik zo mooi aan ze. Ook als ze het met mij niet eens zijn hoor.. het zijn slimme kinderen.. heel gevoelig ook..

maar vandaag weer een overdrachtsmoment. Hij had al eerder laten weten dat hij graag wilde varen en of de afspraak langer kon. Ik heb, in overleg met een hulpverlener, aangegeven dat ik mij aan de afspraak wilde houden en dat ik me zorgen maakte of hij wel zwemvesten zou hebben. Tot 2 keer toe door hem toegezegd ja, die zijn er. Kom ik ze brengen, rijdt hij weg in de auto van zijn moeder. Daar zijn geen autostoeltjes in. Ik wijs hem daarop dat ik dat niet prettig vindt ivm hun veiligheid. Ja, ik rij terug en haal mijn auto op. ok
Toen ze weg waren, ben ik langs het huis van zijn moeder gereden. zijn auto, incl. autostoeltjes stond op de oprit. Zij zijn dus wel met haar auto gegaan. Ook hoorde ik van de kindjes achteraf dat ze geen zwemvesten op de sloep hadden. Hij zit dus 2 keer tegen me te liegen. Ik neem dit heel hoog op omdat het om de veiligheid van de kinderen gaat. En dit is niet de eerste keer dat ik dit meemaak. Bij de huisarts en de hulpverleners liggen diverse stukken en incidenten.
Hij begrijpt tegelijkertijd niet waarom we allemaal zo moeilijk doen.

Maar ondertussen word ik ook radeloos. Want mijn oudste laat duidelijk merken dat hij zijn vader ontzettend mist. Hem vaker zou willen bellen… (is nu 1 keer in de week, voorheen deed hij dat nooit.. is ondertussen ook weer pissig op de jongste omdat ze niets weet te vertellen – en hoe vaak zij al geen zin heeft om te bellen, maar toch push ik haar om dat wel te doen).. maar als ze dan zeggen waar we op dat moment zijn, valt hij ons in onze thuis situatie weer lastig.. maar niet omdat hij het ons lastig maakt, maar in zijn denkwijze denkt hij met zijn acties dat hij ‘onschuldig’ of als liefhebbende vader bezig is.. hij snapt niet dat daar anders over gedacht wordt.

Ik merk steeds vaker dat ik moet praten als brugman. Ik heb filmpjes van het klokhuis laten zien, over mensen met een aandoening, bijv. adhd, authisme.. om maar te laten zien dat mensen soms anders kunnen denken.. maar ook praten over hun gevoel..

Ik zou dolgraag willen dat de situatie weer als het oude was , gewoon om het weekend een weekend. Maar Ik kan geen afspraken maken met deze man, hij snapt de issues niet mbt de veiligheid van de kinderen… maatschappelijk werk heeft het alleen maar over.. ‘hebben de kinderen het leuk en fijn bij hun vader? nou, dan is dat toch voldoende?’ maar ik weet niet wat ik hoor, omdat het mij vooral te doen is om de veiligheid.. de zorg. Hij heeft daar ook weeekenden gehad dat hij alleen maar op de bank zit met zijn capuchon op.. ogen dicht. Oudste vermaakt zich wel zegt hij, maar vind het gewoon fijn om bij zijn vader te zijn.

Ik vind het in dit geval lastig om naar de kinderen te luisteren. Met alles wat gezegd is bij RTLLN bijv… ouders, luister naar de kinderen….

Ik hoor ze…. ik weet wat ze willen… maar hoe kan ik het ze bieden, als hun vader zich niet aan de afspraken houdt… zich geen zorgen maakt om de veiligheid van de kinderen… ik heb ook contact met de politie gehad.. die gaven gelijk aan, mevrouw, dit kunt u niet zélf oplossen…(dat probeerde ik al te lang)

Daarom ga ik naar maatschappelijk werk.. ik wil die hele rechtsgang niet.. omgang bijv. opschorten.. rechtzaak, onderzoek naar vader. Ik dacht, als ik het onderling kan pappen en nathouden.. is dat voor iedereen beter. De kindjes willen graag bij papa zijn.. en andersom vind hij het ook fijn.. (al heeft hij tijdens zijn ziekte het op een andere manier gewild.. dan worden ze min of meer als medicijn gebruikt).

Maar goed, het is te veel om op te noemen.. ik heb het idee dat het bij maatsc. werk ook niet loopt zoals het moet. Ik voel me daar erg alleen, niet erkend in de problemen die er op dit moment spelen.. Ik heb te maken met een volwassen kind.. met puberaal gedrag..

heel duidelijk voorbeeld, na diverse ergernissen tijdens een familieuitje.. sprak mijn moeder hem aan omdat er 1 van onze kindjes er vandoor waren gepiept. We liepen toen allemaal met een kind aan de hand (van familie) en hij niet. Ze was het zat dat hij al de hele dag geen vinger uitstak.. dus hup zoek je kind. Hij was zo beledigd dat ze zo tegen hem durfde te praten, dat hij als een boos kind wegliep. Hij is toen die middag in de auto gaan zitten terwijl 1 van zijn kinderen nog zoek was (druk plein). en zo nog meer situaties.

Ik wil dus heel graag naar mijn kinderen luisteren en ze alles willen geven.. (en wat lijkt het me ook weer heerlijk even een weekendje voor mezelf 😉 maar jeetje.. ik weet dus niet meer hoe ik hiermee moet omgaan…

het is niet zomaar een vechtscheiding.. Ik doe echt mijn best om hem te helpen.. op weg te helpen… maar ik loop vast…
wat moet ik doen? Juist het lastigste is dat ze wel veel van elkaar houden.. alleen het is dus zelf een kind… een opstandige achterdochtige obsessieve puber. En dat zeg ik niet om hem af te branden, maar om juist erkend te worden in de psychische problematiek.. ik merk steeds vaker dat ik niet de enige ben.. dat rechters hier vaak overheen kijken.

ja, de vrouw zegt dat de man narcistisch is… en de man zegt dat de vrouw borderline heeft.

maar goed, in mijn geval is er duidelijk aanwijsbaar dat hij lijdt aan depressies, paniekaanvallen, aanpassingsstoornis.. dat hij in behandeling was, in de crisisopvang belandde…
Alleen doet hij er zelf niets aan, ja beter worden van de depressie, maar hij en zijn moeder erkennen niet dat hij de vastgestelde ADD heeft.

Dus ja.. het gaat mij om het vastleggen van afspraken.. zorgen dat de kindjes daar hun rust ook krijgen, de veiligheid en de zorg over de kindjes. Dat de kindjes niet voor hun vader moeten zorgen maar hij voor hen.. maak geen langdradig afscheid.. oudste vond het maar raar vandaag, dat hij een volwassen man zag huilen…

het is al zo zwaar voor de kindjes.. mijn hemel.. had ik maar een kerel die gewoon was vreemdgegaan of zo..

ik word al verdrietig van de verhalen van vaders.. die volwassen schrijven, over hun kinderen.. etc.. dat zal ik hier nooit gaan krijgen..

maar ja, ik zit met mijn handen in het haar…
hou ik zelf de boel onnodig tegen? nee…denk het niet.. hoe rustiger hij is.. hoe rustiger ik ben.. heb hem zelfs alleen de training van de oudste laten doen.. en hem thuis laten brengen.. ik doe wel concessies.. dat weet MW ook.. gelukkig.. maar jeetje… ik merk dat hij alleen maar met zijn eigen gevoel bezig is.. Stalken…hoe durf ik het in mijn mond te nemen.. als liefhebbende vader heeft hij toch recht om zijn kinderen te zien ?