Hoi,

Op 9 feb 2015 heb ik al eens een bericht geschreven over onze situatie.
“Belang van kind”
Dacht dat we toen het dieptepunt hadden bereikt, helaas is het nu 1,5 jaar later nog erger!

Korte intro:
Ik ben al vanaf het 2de levensjaar de bonusouder van een heerlijke meid.

Papa was dik een jaar ervoor in de steek gelaten door de moeder, de reden was zijn ziekte destijds. Wrang, maar hij is beter geworden en er in alle opzichten boven op gekomen. Alles wat er was gebeurd achter zich gelaten en richtte zich op de toekomst.
Zijn drijfveer, zijn kleine meisje, zijn alles.
Nu is alles op orde, werk, onze relatie, etc.
Alleen nu nog de relatie met de moeder van zijn alles!

Die kleine meid is alweer 8 en ze weet niet beter dan Papa en ik zijn samen (inmiddels ook getrouwd). Ze is ruim 35% van de tijd bij ons. Ze sport bij ons en heeft een heerlijke groep vrienden hier.

Ik heb 20 jaar geleden, een andere scheiding van ouders meegemaakt terwijl het kindje nog zo jong was. Ook dat kind wilde af en toe Papa en Mama samen (met de andere partners) om het gevoel van acceptatie te hebben. Dit heb ik ook altijd voor ogen gehad en naar moeders uitgesproken.

Dit heb ik ook altijd gewenst en voor gestreden, blijven praten (heel wat discussies met mijn man gehad om willen van Pais en Vree). Maar de moeder ligt dwars, communiceert alleen als het haar uitkomt. Als ze communiceert is het als zij ons nodig heeft. Als we bv. haar weer eens moeten helpen als haar relatie (om de 3 maanden) op klappen staat, door die meid extra op te vangen.
Dit doen we voor die meid, we willen haar zoveel mogelijk rust geven.
Na 4 jaar lang blijven vragen om een gesprek en steeds te worden afgewezen of genegeerd, omdat ZIJ daar geen behoefte aan heeft. Hebben we aan het begin van dit jaar, omdat mevrouw weer eens een relatiecrisis had, één gesprek gehad.
Dan beloofd ze van alles. Als ik haar het belang aangeef van de communicatie met de vader beaamt ze dit. Ik heb haar aangegeven, dat ze nooit loskomt van de vader van haar kind en dat ze daarom die ook nooit mag negeren, dan zegt ze dat het begrijpt.
Een week later is ze weer bij de door haar zelf benoemde VRESELIJKE man en wordt vader weer genegeerd en krijgt hij geen info over zijn dochter.
Scholen worden gemanipuleerd door moeder (zielig doen, slachtoffer spelen) en wij maar vechten voor een gezonde situatie voor die lieve schat.

Er zijn heel veel ouders die een mening hebben over “stief”ouders (bonusouders). Maar als je zelf alles goed doet voor je bloed eigen kind, wat is dan het probleem dat je kind nog meer liefde en aandacht krijgt van een andere ouder met andere mogelijkheden en inzichten.
In mijn ogen man een kind nooit teveel liefde krijgen, al hebben we geen bloedband.

Ik weet dat ik vecht voor hun dochters geluk, het kost mij heel veel tijd, verdriet en gedoe. Maar ik laat haar welzijn en gelik voor niets en niemand vallen en dat doet haar vader ook niet.
We zouden wensen dat haar moeder dat ook deed. Niet voor ons, maar voor die kleine.
Ik heb veel verhalen al gelezen en vaak zijn de kids bij een scheiding al wat ouder en bewuster.
Het advies is vaak, praat met elkaar. EENS!
Maar wat als de moeder weigert, als maar weigert. Je probeert het vriendelijk, dan dwingend, dan boos, dan teleurgesteld en niets werkt. MOEDER WIL NIET.
En ja, het rechtssysteem is niet in vader zijn voordeel. Want het ouderschapsplan en gezamenlijk gezag, zijn niets waard.
Gelijkwaardig ouderschap bestaat niet.

Moeder kan lak hebben aan elke afspraak in het ouderschapsplan. Vader kan op zijn kop staan en alleen maar middels een advocaat (a €240 per uur) vechten voor het recht van zijn dochter op 2 ouders.

Wanneer wordt het eens voor het belang van het kind zo geregeld dat een vader ECHT net zoveel rechten en plichten heeft als de moeder. Het ouderschapsplan is niets waard zonder consequenties als men zich er niet aan houd.
Een boete clausule, als stok achter de deur. Het geld naar een goed doel voor kinderen.
Want zoals het nu bij velen gaat, kan het toch echt niet meer.

DOE EENS NORMAAL, je hebt het kostbaarste mogen krijgen op deze wereld. Een (gezond) kind. Mag dit meer waard zijn dan een snelheidsovertreding in Nederland?? Als we ons daar niet aan houden op de A2, ligt er een consequentie in de brievenbus. Als je je kind vergiftigd (beschadigd voor het leven) met leugens over de vader, kom je er mee weg.

Wij blijven hopen en knokken voor het recht van die kleine. Kosten wat het kost.

Maar moedeloos word ik hier wel eens van.

Je hoeft elkaar niet leuk en aardig te vinden, maar behandel de ander met respect en communiceer. Doe beiden eens water bij de wijn. Het is geven en nemen, maar geef eerst eens. Kom bij meningsverschillen tot een compromis.

Dit moet je ook in het leven met bv. je collega’s, je werkt samen al vindt je elkaar niet zoooo leuk!
En voor je kinderen moet je levenslang een samenwerking met de andere ouder hebben.

Wanneer gaat Nederland de kinderen eens voorop stellen? Zucht!