Wat ik heel veel lees hier, is dat men (zowel kind als ouder) met elkaar moet praten om iets wat je dwarszit, op te lossen. Ik merk zelf aan mijn kinderen dat ze (zowel bij mij als bij hun vader) dat na af en toe een halve poging, niet doorzetten. ‘Lukt toch niet, je snapt t niet, dat bedoel ik niet, laat ook maar…..’ zijn dan zinnen die voorbijkomen, als ze vervolgens boos weglopen. Ik wil dan graag helpen of iets veranderen, maar snap gewoon niet wat! De juiste vraag stellen is nog niet zo makkelijk, eigenlijk. En als ik probeer door te vragen klinkt t soms weer te kritisch. Toch is duidelijk kunnen maken wat je precies wilt, verwacht, wat t resultaat moet zijn als t gelukt is, vaak wel van belang om t contact goed te houden. Anders voel je je heel erg niet gehoord terwijl de ander denkt dat ie t nu ‘goed’ doet. En als je dan zegt dat je je niet gehoord voelt is de ander gefrustreerd omdat hij/zij zo hun best doen (naar hun idee)……Daarom zou t goed zijn om niet alleen te adviseren om met je ouders (of ex) te gaan praten maar ook niet op te geven als dat gesprek niks oplevert. Dan is t hoogstwaarschijnlijk mis-begrip van jouw vraag en heb je een tussenpersoon je nodig om verduidelijking te geven…..net zolang tot iedereen zich gehoord voelt. Dat voorkomt m.i. veel verdriet en pijn. Want de meeste mensen (zowel ouders als kinderen) willen elkaar helemaal geen pijn doen. En het ‘opgeven’ door contact te verbreken is omdat je dat wel denkt van de ander. Iemand die goed in staat is om jouw vraag (wees eerlijk dus:) helder over te brengen kan onnodig veel verdriet voorkomen. In elke familie zou je zo iemand moeten hebben…..Dat wilde ik even delen!