Ik ben een moeder van 32 jaar. Mijn zoontje is bijna 6. Zijn vader en ik zijn gescheiden sinds hij 3 is. Het contact tussen mij en zijn vader is goed. We hebben co-ouderschap: mijn zoontje is dus één week bij mij en één week bij hem. De belangrijke momenten zoals verjaardagen en zwemdiploma’s, vieren we samen. We wonen dichtbij elkaar in de buurt. Inmiddels zijn er ook alweer nieuwe partners in zowel mijn leven als in het leven van zijn vader. Bij mij was die partner er al vrij snel: dus mijn zoontje is heel erg gewend en gesteld op mijn nieuwe partner. Soms denk ik er samen met mijn nieuwe partner over na om een tweede kindje te krijgen. Ik vind dit een erg lastig vraagstuk: ik vraag me namelijk af hoe dat voor mijn zoontje zou zijn. Er zou dan een tweede kindje zijn dat altijd bij mij is en hij is er maar om de week. Bij zijn vader komt er zeker weten een tweede kindje bij (nu nog niet maar binnen nu en twee jaar verwacht ik wel). Ik voel me al snel schuldig en ik wil mijn zoon niet tekort doen. Ik wil mijn zoontje vooral het gevoel geven dat er héél veel van hem gehouden wordt en dat er áltijd een veilige haven bij mij voor hem is, ongeacht of er een tweede kindje komt. Zijn er mensen hier waarbij er een tweede kindje is gekomen nadat de ouders zijn gescheiden? Hoe is/was dat voor jou? Of hoe zou je het vinden?