Hallo,

Graag zou ik jullie advies willen. Ik zit in een relatie van bijna 3 jaar en we hebben samen een zoon van bijna 1. Meer dan 1,5 jaar geleden is hij onverwachts gekomen en hebben we destijds besloten ons kind te houden. Dit terwijl onze relatie nou niet bepaald goed ging. Door de zwangerschap en de komst van onze zoon, hebben we alleen maar meer moeite gehad naar elkaar toe te groeien. We proberen veel en willen het beste voor onze zoon. Maar we hebben ook vaak ruzies. Tot mijn grote spijt heeft hij dit soms meegemaakt. Ook al blijven het bij woorden… zelfs kinderen op deze jonge leeftijd voelen spanningen aan. Op een gegeven moment zei ik tegen mezelf, het is afgelopen. Niet meer voor zijn ogen. Ik wil mijn kind dat absoluut niet aandoen.

Nu we toch soms nog spanning creeren en ruzie hebben, vraag ik me af wat het beste is in deze situatie. Als ik deze relatie beeindig, ben ik bang dat de gevolgen erger worden voor in dit geval onze zoon. Zijn ouders zullen dan niet meer bij elkaar zijn. En ik neem hem het gezinsplaatje af. Maar aan de andere kant ben ik bang dat dit door blijft gaan. (Ook al zijn er ook positieve momenten, het negatieve overheerst). Nu begrijpt hij nog niet zoveel, maar hij wordt ouder en op latere leeftijd is het moeilijker een scheiding te verwerken.

Vrienden met gescheiden ouders gaven mij daarom ook het advies beter nu te stoppen dan later. Ik zelf stop telkens weer al mijn krachten in het redden van deze relatie. Het is immers in mijn hoofd altijd beter voor ons kind om beide ouders te hebben. Of zie ik dat verkeerd.. en zal hij beter af zijn bij gelukkige ouders met wellicht een stiefvader/moeder in de toekomst?

Ik hoop jullie mening te horen, vanuit jullie perspectief.