Hoi,
Ik ben een moeder van 2 lieve kinderen en heb inmiddels een nieuwe relatie, nadat ik een tijdje alleen ben geweest na een scheiding. Nu ben ik inmiddels ook stiefmoeder van 2 kinderen, waar ik een goed contact mee heb.
De kinderen kunnen het onderling heel goed vinden met elkaar. Mijn kinderen zijn de helft van de week bij mij en de andere helft van de week bij hun vader. Dit gaat prima en hierover wordt in goed overleg met mij en hun vader gesproken. De kids zijn blij met de huidige verdeling, maar weten dat ze altijd bij mij of hun papa terecht kunnen als ze dit zouden willen aanpassen.
Juist omdat ik met mijn kinderen en hun vader hierover openlijk praat, praat ik hier met mijn stiefkinderen ook erg open over. Zij geven nu aan, dat ze wat vaker bij ons willen zijn en wij vinden dit alleen maar fijn. Hun moeder laat de kinderen hierin echter geen keus en verplicht hen eigenlijk om het merendeel van de tijd bij haar te zijn. Zij hebben dit ter sprake gebracht bij hun moeder, maar dit veroorzaakte alleen maar ruzie. De kinderen (14 en 15) zeggen nu beide, dat ze het maar bij de huidige regeling willen laten, om verdere problemen te voorkomen. Hun vader heeft dit bij zijn ex-vrouw nogmaals aangekaart, maar ook hierbij werd een resoluut negatief antwoord gegeven. Omdat wij het de beide kinderen niet ingewikkeld willen maken, hebben we het hier nu bij gelaten. Ik, als stiefmoeder, heb me er helemaal niet mee bemoeid, omdat ik dit juist niet iets vind voor een stiefmoeder. Toch doet mij dit als moeder en stiefmoeder verdriet, omdát ik zie dat de kinderen niet kunnen doen wat zij zelf willen. Juist omdat ik en mijn ex-man onze kinderen aansporen om hun eigen mening en gevoel te uiten en wij ons altijd schikken naar dat, wat de kinderen zelf willen of een oplossing zoeken, die voor ons allemaal het fijnste is. Hebben jullie tips voor me of moet ik accepteren hoe het nu is, omdat ik het niet kan beïnvloeden? Naar een rechter stappen willen beide kinderen niet, omdat ze te bang voor hun moeder en ruzies zijn.