Mijn ex-man en ik zijn nu 4,5 jaar uit elkaar. De eerste 2,5 jaar ging het prima tussen ons en onze 3 dochters inmiddels 13,16 en 18 jaar. Op het moment dat de afwikkeling van de scheiding (het convenant) moest worden getekend en tegelijkertijd mijn ex man een nieuwe vriendin kreeg, begonnen de problemen. Tussen mij en mijn ex-man en tussen mijn oudste dochter en mijn ex-man. Alles was vastgelegd op papier en de financiële molen begon te draaien. De vriendin van mijn ex man zat in een vechtscheiding en ook bij ons begon de situatie steeds zorgelijker te worden. Mijn ex man wilde niet meer met mij rechtstreeks communiceren en reageerde niet meer op mijn mails. Ik moest alles via de advocaat doorgeven, wat de kosten steeds hoger maakte. Ook in die periode overleed mijn ex schoonvader en opa van de kinderen. Ik moest dit bericht van mijn ex-man vertellen Aan onze dochters. De crematie van hun opa was geregeld zonder onze dochters hierbij te betrekken en toen de rouwkaart binnenkwam stond de vriendin van mijn ex-man op de rouwkaart met onze kinderen eronder. Mijn oudste dochter had deze vrouw pas 1x ontmoet (10min). Ze was boos en had aangegeven niet met deze vrouw en haar vader op 1 bank te willen zitten. Op dat moment heeft mijn ex-man de grootste fout van zijn leven begaan en heeft mijn oudste dochter te kennen gegeven dat ze dan maar ergens anders moest gaan zitten. Dit heeft de grootste klap bij mijn dochter gegeven, dat haar eigen vader haar zo in de steek heeft gelaten en niet voor haar gekozen heeft. Ze heeft de hele crematie op een bank achter haar vader, zijn vriendin en haar zusjes hartverscheurend zitten huilen. Ik zat ook achterin de zaal en mijn hart brak, hoe kan hij na onze afspraken dat de kinderen altijd voorop zullen staan, deze keuze maken? Daarna werd de verstandhouding als maar slechter tussen mijn ex-man en onze oudste dochter. En ik en mijn ex-man hadden nog steeds geen Contact. Alles is bergafwaarts gegaan, ze kregen vaak ruzie en deze ruzies werden niet uitgepraat, afspraken werden niet nagekomen en mijn oudste dochter heeft na 1,5 strijd besloten niet meer naar haar vader te gaan. Het heeft haar heel veel rust gegeven, maar voor haar zusjes, vooral de jongste heeft dit heel veel consequenties. Ze mist haar grote zus als ze bij haar vader is. Ze gaf al geruime tijd aan dat ze zich bij mij thuis fijner voelt. Op het moment van de overgang begin dit jaar van de basisschool naar de middelbare heeft mijn jongste dochter het erg moeilijk gehad en besloot ook zij (voorlopig) niet meer naar haar vader te willen in de weekenden. Ze kon het op en neer verhuizen tussen haar moeder en vader er niet bij hebben. Aangezien ik nog steeds niet kan communiceren met mijn ex-man zijn wij naar maatschappelijk werk gegaan om proberen de verhouding beter te krijgen. En zo beter te kunnen communiceren, Dit is niet gelukt, ik krijg geen kans om over dingen te praten, mijn ex-man zegt steeds: nee daar ga ik niet op in, of nee daar wil ik niet over praten. Op mijn mails reageert hij niet en zo komen we dus niet verder. We moesten een Nieuw traject ingaan, maar dat zag ik niet zitten omdat er nog steeds geen enkele vooruitgang zag. Nog steeds reageerd mijn ex-man niet op mijn mails en tijdens onze gesprekken bij de maatschappelijk werkster komen we niet verder. We zijn er na het zoveelste traject niet op vooruit gegaan. Als iemand niet wil dan gaat t ook niet lukken. Nu gaat de maatschappelijk werkster onze kinderen aangeven bij veilig thuis. Ik ben hier heel boos teleurgesteld over en erg bang dat het mijn kinderen geen goed zal doen. Ik vind t verschrikkelijk dat wij als vader en moeder niet meer kunnen communiceren met elkaar over de kinderen, maar buiten dat hebben ze een warm thuis, mijn ex-man maakt er op zijn manier ook het beste van, zoals ik van onze dochter(s) begrijp. Thuis hebben we het gezellig en de kinderen zijn vrolijk, op school doen ze het super goed. We maken er allemaal het beste van. En nu.. Nu komen ze straks bij jeugdzorg terecht! Wat zal dit weer met ze doen, ze verdienen rust en ik ben bang dat t hun geen goed zal doen… Het probleem zit tussen ons, hun vader en moeder, wij moeten dit oplossen, maar in de hulpverlening lopen we steeds vast.
Heeft iemand tips? En wat moeten wij verwachten van veilig thuis? Heeft iemand hier ervaring mee?