Na een huwelijk van ruim 20 jaar,  heeft mijn ex bijna 7 jaar geleden de knoop doorgehakt. T is een vechtscheiding geworden, na al jarenlang veel hulpverlening en ondersteuning in t gezin. Het komt er nu op neer dat ik meerdere kinderen niet ziet en zeer weinig contact hebt. De jongste 2 woonden eerst nog wel bij mij, maar door t deloyaal maken van mijn ex, is er veel gebeurd. Overleg en afspraken maken is nooit makkelijk geweest en sinds de scheiding nog veel slechter geworden. Zeker nadat ex een nw relatie kreeg. Ik kan me voorstellen dat de kinderen er “tussen” zitten.
Ik heb er bewust voor gekozen om mijn ex nooit zwart te maken in t bijzijn van mijn kinderen.
Ouderverstoting?
Wat maakt t dat kinderen totaal niet reageren op appjes of uitnodigingen om langs te komen en zelfs je niet feliciteren met je verjaardag? ook niet met feestdagen….
Het doet zo allemachtig pijn en ik verlang er zo naar om contact te hebben en te weten wat hen bezighoud en hun verhalen aan te horen. Wat zij mss niet weten of voor kunnen stellen, dat ik alles en echt alles voor mijn kinderen gedaan heb, om zo goed mogelijk hun te geven wat ze nodig hadden toen ze opgroeiden. en alles met veel liefde.

Ik voel me machteloos. is er iemand die dit herkend? of kan uitleggen wat er in je hoofd om gaat?