Hoi,

Een korte sitatieschets: ons gezinnetje bestaat uit papa, mama, grote zus(10) en kleine zus(2). Grote zus komt uit een vorige relatie van de papa. Ik ben dus haar co-mama. Er is een week-week regeling in het schooljaar; in de vakantie wordt er onderling een regeling afgesproken. Op een paar details na loopt het co-ouderschap vrij vlot. In het schooljaar verloopt de wissel via school, in de vakanties aan de deur. Bij ons wordt er wel een kort praatje gemaakt aan de deur maar daar blijft het bij. We vragen de mama en co-papa nooit mee naar binnen en de gesprekken gaan bijna uitsluitend over de dochter. Hoewel het meisje dit niet letterlijk vraagt, merken we toch dat ze graag haar nieuwe kamer of haar nieuwe huisdier eens zou willen tonen aan haar mama. Omgekeerd merken we dat de mama en co-papa daar minder problemen mee hebben en is mijn vriend wel al eens tot in de tuin gegaan omdat zijn dochter hem iets wou tonen.
Ik vraag mij af of dit belangrijk is voor een kind om dit wel te doen ook al hebben wij hier niet zoveel zin in.
Ik vind het contact met de mama en co-papa nog steeds niet evident. Je bent geen vrienden van mekaar maar toch zit je héél dicht in mekaars leven. Ik denk hierover na en kan mij inbeelden dat het als kind moeilijk is om twee afgesloten levens te hebben (ondanks het feit dat er foto’s verstuurd worden, dat ze zelf van de een naar de nader kan als ze dit wel en dat de ouders en co-ouders wel met mekaar praten en samen naar schoolvoorstellingen ed gaan). Dus mijn vraag: in hoeverre is het voor de kinderen belangrijk dat de ouders bij elkaar over de vloer komen?