bijna vijf jaar geleden ben ik gescheiden, voor mij een heel proces waarin ik dacht mijn gezin mee genomen te hebben in die fase, maar voor mijn vrouw en kinderen bleek het toch uit het niets te lijken komen. Dat heb ik niet goed gedaan. Na een poos apart in huis gewoond te hebben ben ik na drie maanden op mezelf gegaan, even Co-ouderschap gehad maar dat stopte toen ik een vriendin kreeg. Mijn ex was laaiend en maakte mij en mijn vriendin voor van alles uit wat je niet wilt horen. Mijn kinderen waren daarbij en hebben zich vervolgens ook tegen mij gekeerd. Het is me altijd gelukt om uit verwijten te blijven en me altijd kunnen richten op “er samen uit komen”. Helaas is dat tot op de dag van vandaag niet gelukt. Ik heb zelfs op verzoek van mijn ex de relatie verbroken met die vriendin en ben twee jaar alleen geweest. Zonder resultaat, want ik mocht alleen terug komen naar hen en dat ik alleen ben maakte niet uit. Inmiddels ben ik terug bij die vriendin en woon ik met haar samen.
Als mijn ex me ziet gaat ze sneren ook als de jongens (18-16-14 inmiddels) erbij zijn. Ik stuur ze wekelijks een of meerdere mailtjes enzo met vragen over wat ze bezig houdt. Van de oudste twee hoor ik niks terug, de jongste soms.
Ik erken echt dat ik dingen niet goed gedaan heb in het proces van scheiden, heb van alles geprobeerd maar heb mijn kinderen in die vijf jaar misschien drie keer gesproken. Ik ga iedere zaterdag bij de voetbal kijken en naar ouderavonden enzo, maar heb eigenlijk nooit de kans gehad ze te spreken, ze zeggen dat ze me haten en geen contact meer willen.
Hebben jullie tips voor me hoe hiermee om te gaan? Stoppen met mailtjes, geduld hebben?
Alvast bedankt voor jullie reacties