Wij zijn inmiddels 5,5 jaar uitelkaar waarvan 3,5 jaar vechtscheiding en de strijd gaat maar door.
Mijn expartner heeft na 3 jaar een affaire gehad en uiteindelijk gekozen voor zijn vriendin. Ik ben met de kinderen in de woonplaats blijven wonen ons gezamenlijke woning die inmiddels verkocht is, en vader is 35 km verderop gaan wonen. Hij wilde onze twee kinderen volgens dezelfde omgangsregeling als zijn 1e kind van zijn huwelijk voor ons. Om het weekend een weekend. Dit draaide compleet om nadat hij na vertrek gelijk bij zijn vriendin in trok. De kinderen wilden ook niet naar vader. Het was altijd een grote strijd om ze in de auto richting vader te krijgen. Inmiddels is er een uitgebreide omgangsregeling (geen co-ouderschap) waar de kinderen nog steeds niet blij mee zijn. Drie ochtenden en twee middagen rijden ze op en neer naar school en woning van hun vader. Met vriendjes spelen en sport kan dus niet op die dagen. Ondertussen heeft mijn ex weer een baby en is hij onlangs weer getrouwd. Daarnaast heb ik sinds 2 jaar ook een stabiele relatie waar de kinderen iets langer dan een jaar bij betrokken zijn. Alles ging ip “goed” totdat wij aankondigden dat we graag willen Verhuizen naar een andere provinsie. Mijn ex is het hier niet mee eens ookal geven de kinderen aan dit ok te vinden. Ook met de nieuwe omgansregeling die in vergelijking dan kwa hoeveelheid dagen niet zal wijzigen. Die geven zelfs aan dat de standaard om het weekend een weekend ook voldoende is. De kinderen zijn inmiddels 12 en 10. Die van 12 heeft een achterstand van ongeveer 2 jaar en heeft ADHD. Daarnaast is hij erg gevoelig voor manipulatie waar mijn ex nu in mijn beleving gretig gebruik van maakt. Gezien hij erg dominant is en zijn beroep er alles mee te maken heeft is dat voor hem een peuleschil. Hij beloofd hem dure en grote cadeaus als hij besluit bij hem te komen wonen en beloofd hem irealistische dingen die hij graag wil horen. Sinds dien is het hek van de dam hier in huis. Mijn zoon is erg brutaal en begint behoorlijk onhandelbaar te worden. Doet in alles het tegenovergestelde en zoekt ruzie met dreigementen en al. Dit niet alleen richting ons als volwassenen maar ook zijn broertje die het zwaar moet ontgelden. Ik weet niet hoeveel gesprekken we hier al over gehad hebben en word er moedeloos van. De jongste is pienter voor zijn 10 jaar en omkopen ed is niet aan hem besteed. In het begin heeft hij vaak gezegd dat hij bij mama wil wonen en ook nu ivm de verhuizing. Als hij dit aangeeft dan krijgt hij straf van vader. Dit maakt dat het gat tussen hem en vader steeds groter word. De jongste is meer mamagericht en dat vader elk contact met mama verbied als ze daar zijn doet hem ook erg zeer. Mbt de verhuizing loopt een rechtzaak waar de kinderen ook met een brief hun zegje gedaan hebben. Hier is volgens de kinderen absoluut niets mee gedaan omdat we eerste instantie een nee van de rechtbank hebben gekregen. De jongste is hier erg boos over.
Ik ben destijds om mijn ex naar deze woonplaats verhuisd en moest noodgedwongen door ons gezamenlijk huis na de scheiding hier blijven omdat hij bij zijn nieuwe vriendin introk. Wij willen graag ergens anders opnieuw beginnen maar zoals het er nu uitziet gaat iedereen die graag weg wil er aan onderdoor en zullen we misschien aan het eind van de rit daar moeten wonen waar we geen van allen willen zijn.
Ik zit echt met mijn handen in het haar.