Beste allemaal,

Sinds drie jaar ben ik gescheiden van de vader van mijn kinderen (meisje van nu 12 en jongen van nu 8). In het begin was het heel zwaar, de kinderen hadden veel verdrieten en konden moeilijk wennen aan de nieuwe situatie. Inmiddels heb ik een andere partner, die ook twee kinderen heeft. Dit gaat allemaal heel goed, en ook de relatie met de vader van de kinderen is altijd goed gebleven. Wij doen er alles aan om het voor hen zo makkelijk en pijnloos mogelijk te maken.

Wat ik wel merk, is dat de kinderen in perioden last blijven houden van de scheiding. Niet zozeer met het gegeven zelf maar met de gevolgen ervan. Zij missen ons heel erg als zij niet bij ons zijn; met name missen zij mij als zij bij hun vader zijn. Ik realiseer mij dat dit onze verantwoordelijkheid is, en wij proberen er zo goed mogelijk mee om te gaan. Met mijn dochter gaat het momenteel erg goed; zij is net aan de middelbare school begonnen en doet het heel goed. Met mijn zoontje gaat het echter minder goed. Wat ik verwarrend vind (en de reden dat ik jullie nu schrijf), is dat het in periodes is. Lange periodes gaat het heel goed met hem, en dan heeft hij het ineens weer moeilijk. Er is meestal wel een trieer; ik denk dat het voor hem wennen is om weer aan school, sporten en allemaal andere verplichtingen te wennen. Maar ik vind het heel pijnlijk om zijn verdriet mee te maken. De afgelopen week had hij veel buikpijn, geen zin in dingen, en was hij verdrietig (of eerder, niet blij). Ik ben psycholoog en weet dat dit niet goed is. Aan de andere kant weet ik ook niet of het nodig is om hem naar een therapeut te brengen, omdat dit nou eenmaal de situatie is waarin hij leeft.

Mijn vraag aan jullie is; herkennen jullie dit? Dat het zo schommelt? En zijn er dingen die jullie ons kunnen aanraden, zodat wij hem beter kunnen helpen?

Alvast heel erg bedankt.