Hallo,

Ik zou graag advies van jullie willen. De vader van mijn 2 kinderen en ik zijn nu twee jaar uit elkaar. Dat ging (voor zover dat kan bij een scheiding) in harmonie.
We doen regelmatig dingen samen. En daar begint het bij mij te wringen… ik wil verjaardagen, Sinterklaas en andere belangrijke gebeurtenissen graag samen vieren. Maar ik wil er geen gewoonte van maken dat wij regelmatig samen eten, samen naar een pretpark gaan, etc. Ik heb dat vanavond tegen mijn ex gezegd en hij reageerde nogal beledigd.

Mijn dochter van 6 doet nog heel graag dingen met zijn vieren. Ik heb aan haar uitgelegd dat papa en mama uit elkaar zijn en dat dat betekent dat wij belangrijke dingen als verjaardagen, Sinterklaas, zwemdiploma’s etc. samen doen, maar de rest doorgaans niet. Papa hoort bij haar en ik hoor bij haar en dat zal altijd zo blijven, maar papa en mama horen niet meer bij elkaar. Dat vindt ze moeilijk en het maakt haar verdrietig, maar ik heb het gevoel dat met al die gezamenlijke activiteiten we niet duidelijk zijn in dat wij geen gezin meer zijn.

Wat ook meespeelt bij de weerstand die ik voel om dingen samen te doen is dat mijn ex regelmatig weg is als de kinderen bij hem zijn. Ze hebben meerdere malen aangegeven – ook bij hem – dat ze aandacht missen. Ik heb liever dat hij thuis is als de kinderen bij hem zijn dan dat hij langskomt voor een spelletje als ze bij mij zijn.

Hoe voelt dat voor jullie? Wat is voor jullie belangrijk dat ouders nog samen doen? Vinden jullie dat ik egoïstisch ben als ik mijn eigen leven wil leiden, met maar een hele beperkte plaats voor mijn ex? Omdat mijn kinderen nog steeds verdriet hebben van de scheiding vind ik het moeilijk om bij mijn ex mijn grenzen aan te geven, maar daar wordt uiteindelijk niemand beter van, denk ik…

Ik hoor graag van jullie! dank alvast!