Een mooie brief. Maar helaas geldt het niet in ons geval.

Ik ben gescheiden vanwege de strijd over de geboorte van mijn zoontje, nu drie jaar oud.
Als mijn zoontje niet geboren zou zijn, zouden wij nooit ruzie hebben.
Ik moest kiezen, zoals hij elke dag tegen mij zei: “of ik, of het kind”.
Ik koos voor het kind. Dat betekende einde relatie + begin van de strijd.

De vader kende ik amper. Ik werd ongeplanned zwanger, maar was dolblij toen ik het hoorde. Ik had een geweldige carrière en was trots dat ik op topniveau werkte. Ik zou mijn carrière er graag voor willen opgeven.

De vader was absoluut niet blij en eiste dat het kindje weg moest.
Hij plande afspraken bij abortusklinieken en had zelfs zijn ouders (opa en oma van mijn zoontje) ingeschakeld om mij thuis op te halen om naar de kliniek te rijden.

De dag van de abortus:
1. Mijn familie hebben de abortus tegen gehouden. (Beide families stonden in mijn huis te ruziën of het kind geaborteerd moest worden of niet).
2. De vader en opa hebben het kind gevloekt (gezegd dat hij een liefdeloze leven zal leiden en in een kooi zal eindigen).
3. De vader verbrak de relatie en vertrok per direct.

Vlak voor de geboorte kwam hij terug, maar eiste geld om op zijn zoontje te letten. Ook was hij ineens agressief en had ik ruzie met zijn ouders omdat zij geen opa en oma wilden zijn.

Omdat ik de agressieve, dominante vader die eten, drinken, onderdak en geld nodig had niet aan kon omdat ik anders niet meer voor mijn zoontje kon zorgen, heb ik de hem de deur uit gezet. (Ik kon niet voor een baby + volwassen man + 100% gezinsinkomen zorgen).

Toen hij weg was ging het met ons veel beter. We hadden eindelijk rust, geen agressie en stress meer, we hielden geld over voor leuke dingen en ik kon nu eindelijk eens met mijn zoontje in mijn eigen huis spelen, zonder dat iemand aan het zeuren was dat wij te druk waren. Hij kon namelijk niet tegen gehuil of andere geluiden en wij (dus ook de baby) moesten leven volgens zijn schema’s.

Het waren gelukkige tijden. Met mijn zoontje ging het heel goed. Hij was echt heel gelukkig.

Helaas kwam daar maanden later verandering in toen de rechter een omgangsregeling bepaalde. Vader had allemaal leugens aan de rechter vertelt en de rechter trapte er in.
Mijn zoontje, die nog nooit langer dan 2 uur alleen met zijn vader is geweest (omdat vader niks van zijn zoontje wilde weten toen wij samen woonden. Daarom vroeg hij geld voor het oppassen), kreeg nu ineens een omgangsregeling voor een hele dag in de week! Mijn zoontje was niet eens anderhalf!

Mijn zoontje moet er nu 3 dagen en 2 nachten er heen om de week. Het botert niet tussen hem en zijn vader. Hun karakters botsen. Vader is erg dominant en slaat mijn zoontje om hem onder controle te houden.
Mijn zoontje discusseert graag, zijn vader absoluut niet.
Ikzelf sla nooit en ga discussies nooit uit de weg. Mijn zoontje en ik hebben dezelfde persoonlijkheid en zijn twee handen op een buik.

Nu hij drie jaar is, begint hij te begrijpen dat mama en papa ruzie hebben. Maar wat hij niet begrijpt is: waarom?

Iedereen uit onze buurt en familie weet hiervan. Wij wonen in de zelfde stad waar ik ben opgegroeid en leven lang heb gewoon en op school heb gezeten. Ik heb altijd veel vrienden gehad, dus iedereen kent ons en ons verhaal. Dat ik alleenstaande moeder ben, is al twee jaar geleden als een lopend vuurtje verspreid.

Binnenkort gaat mijn zoontje naar de basisschool. Daar zitten ook weer kinderen op van mijn oude vriendenclub of uit mijn schooltijd.
En het ziet er naar uit dat iemand het ook wel eens aan mijn zoontje gaat vertellen dat wij uit elkaar zijn vanwege zijn geboorte. Ik houd mijn hart vast.

Heeft iemand tips?
Heeft iemand hier ervaring mee?
Moet ik het hem zelf vertellen als hij het vraagt, of kan ik het aan de ander over laten?
Gaat hij zijn vader haten? (Zoals mijn buurvrouw het zegt) of valt het wel mee?
Zal ik moeten zwijgen als hij zegt dat wij gescheiden zijn vanwege mijn zoontje?
Wat moet ik doen?