Mijn ex, Martijn, en ik zijn 8 jaar geleden gescheiden, ons zoontje was toen 2 jaar. Ik had al een dochter uit een vorige relatie, zij was toen 10 jaar. Martijn en ik hebben altijd goed contact gehad en konden nog goed met elkaar overweg, we vierden bijvoorbeeld de verjaardag van onze zoon altijd samen. Dit veranderde toen hij na een paar jaar Chantal leerde kennen. Martijn gaf aan dat hij niet meer binnen wilde komen. Onze zoon (10 jaar) moest klaar staan om meteen mee te gaan. Hij werd er zo zenuwachtig van dat ik heb voorgesteld dat we hem wegbrengen naar de ander. Nu is het niet meer de bedoeling dat ik bij het wegbrengen daar binnenkom. Onze zoon begreep er niets van, vroeg in het begin nog ‘kom je alsjeblieft nog koffiedrinken?’. Ik antwoordde dan maar dat ik te druk was en meteen door moest. Daarnaast wil Martijn niet meer bellen, sms’en of afspreken, maar alleen nog maar Mailen. Chantal moet dan ook ook een kopie van de mail krijgen, als ik dat niet doe word ik erop aangesproken.
Laatst zei mijn zoontje: ‘Ik denk niet dat Chantal jou aardig vindt mam’. Ik antwoordde dat dit ook niet belangrijk was en dat het er vooral om gaat dat zij het samen fijn hebben. Ik heb Chantal maar twee keer ontmoet, in het begin, en ik was erg blij voor ze. Ik ben zelf ook al een lange tijd gelukkig met een nieuwe partner.
Met onze zoon gaat het niet goed, hij is onder behandeling bij de GGZ en ik zie dat hij moeite heeft met het gebrek aan contact. Zijn ouders die eerst samen lachten, koffie dronken en samen met hem de afgelopen week doornamen, staan nu ongemakkelijk bij de voordeur. Ik blijf vriendelijk, maar Martijn zegt vaak niet eens ‘hallo’. Soms is hij na het wisselen van huis zo misselijk dat hij een paar keer overgeeft.
De psychiater geeft aan dat onze zoon een loyaliteitsconflict heeft en adviseert ons om een speciaal programma te volgen voor ouders en kinderen. Martijn ziet dit niet zitten en vindt dat er niets aan de hand is. ‘Bij hem en Chantal gaat het heel goed’.

Ik heb Chantal pas geleden een mail gestuurd waarin ik haar heb gevraagd om eens af te spreken, samen te praten over hoe we ons contact kunnen verbeteren zodat we iets aan het loyaliteitsconflict kunnen doen. Ze zorgt ook veel (en goed) voor onze zoon en ik heb haar daar in de mail ook voor bedankt. Ze antwoordde dat ze een voorbeeld wilde hebben van het loyaliteitsconflict, en dat was het.

Ik weet niet meer wat ik kan doen. Ik zou het fijn vinden als we onze zoon samen kunnen helpen door te laten zien dat hij echt niet hoeft te kiezen. Ik zou graag willen dat we straks trots met z’n vieren naast elkaar zitten bij zijn afscheidsmusical, en al die andere belangrijke momenten die nog komen. Maar ik kan Martijn en Chantal ook niet dwingen. Onze zoon wisselt week om week, dus we hebben echt met elkaar te maken.

Wie heeft een tip voor me? Moet ik het blijven proberen, of juist loslaten? En wat is het beste voor onze zoon? Heeft iemand anders dit wel eens meegemaakt?
Dankjewel alvast!