5 jaar geleden ben ik gescheiden, kinderen waren 5 en 8 jaar oud. Nog steeds is er veel mot. De kinderen nu 10 en 12 hebben zoveel last gehad van de stress en spanningen. Het gaat nu wel goed met ze omdat er geen contacten meer zijn tussen ouders ( we hebben co-ouderschap) contacten gaan nu via mail Ik lees de mails niet meer dagelijks zodat ik ook geen stress meer kan hebben. Wat is nu mijn probleem:? Het enorme schuldgevoel naar mijn kinderen toe dat het niet gelukt is om ze buiten de ellende te houden en/of op te lossen voor ze. Hoe kan ik het ooit die jaren goed maken voor ze? Het tweede probleem is dat vader nog wel alles op zijn manier wil waardoor ik in feite mijn leven moet leiden conform zijn handboek. Dat stuit mij enorm tegen de borst. Als ik het niet doe, dan is er ruzie, als ik het wel doe kom ik met mijzelf in conflict. Een voorbeeld is: als ik in mijn week denk, jeetje wat wordt die blauwe plek na turnen blauw, laat ik toch even langs de huisarts gaan dan moet ik mijn ex eerst om toestemming vragen om dat te doen, als hij op afstand beoordeeld dat het onzin is mag ik niet en anders alleen op het moment dat hij aanwezig kan zijn. Als ik dan toch ga in mijn week op moment dat ik denk dat het nodig is staat de e-mail box vol en heb ik stress en hebben de kinderen last van mijn stress, het gaat echt altijd om de dagelijkse dingen alsook om grote dingen, ik mag geen mening hebben. Lieve kinderen als adviseurs, wat kan ik doen om het goed te doen voor de kinderen en toch ook het gevoel te hebben dat ik een serieuze rol mag hebben voor mijn kinderen ipv oppas met regels. Zou het beter zijn voor mijn kinderen als ik alles doe wat vader wil om ruzie te voorkomen of als ik opsta en strijd voor wat ik zelf denk dat goed is voor ze? Met name mijn oudste vindt het vervelend dat alles wat we doen eerst toestemming van zn vader nodig is om ruzie te voorkomen.