Goedemiddag,

Wat een mooie, verdrietige en indringende berichten lees ik op deze site en wat dapper en goed dat jullie je hier kunnen uiten! Ik ben nu 3 jaar geleden gescheiden, mijn zoontje is nu 5. Hij was dus nog maar anderhalf jaar. We hebben een co-ouderschap; hij is ma en di altijd bij mama, wo en do bij papa en om het weekend wisselen we. Hij geeft aan dat fijn te vinden omdat hij ons dan allebei veel ziet. We hebben beide een nieuwe partner waar hij het goed mee kan vinden, maar zowel ik als zijn vader proberen ook tijd samen te zijn met hem. Verjaardagen vieren we gewoon met z’n allen. Papa, mama, stiefouders en alle familie daaromheen. Een keer in het kwartaal gaan we met papa, mama, stiefouders en onze zoon iets leuks doen. Ook dat vind hij ontzettend fijn. We praten nooit naar over elkaar en hebben eigenlijk ook nooit ruzie. Hij mag altijd de ander bellen als hij iemand mist en naar school avonden e.d. gaan papa en mama gewoon samen. Natuurlijk is dit allemaal niet vanzelf gegaan, maar we hebben altijd geprobeerd het belang van onze zoon voorop te zetten. Mijn vraag is nu eigenlijk dat ik ook lees hier dat kinderen van ouders die nog wel goed met elkaar omgaan het moeilijk vinden te begrijpen waarom ze zijn gescheiden. Wat is jullie advies om daarover te beginnen? Of wat is sowieso jullie advies, als je wel goed met elkaar omgaat? Ik hoor graag van jullie!