Lieve kinderen, ik heb jullie advies nodig omdat ik niet weet wat wijsheid is en of dit is waar jullie op latere leeftijd nog steeds last van zouden hebben: vader en ik kunnen HELAAS elkaar (inmiddels) niet luchten als we elkaar zien. Een beleefde goededag kan nog net maar de uitstraling en het ver uit de buurt blijven spreken voor zich. Onze kinderen merken dat ook…helaas..en doet hen ook verdriet…Natuurlijk zou deze situatie opgelost moeten worden maar dat lijkt utopie…maar nu komt het: wij hebben een week op week af regeling en in de weekenden hebben onze jongens voetbalwedstrijden. Ze zijn 9 en 11. Ik heb vader vaak gevraagd om tijdens de wedstrijden bij mij in de buurt te komen staan, voor de vorm een ditje en datje te bespreken zodat de zoon die voetbalt maar 1 kant hoeft op te kijken bij een trots moment en de zoon die meekijkt in principe bij allebei zijn ouders kan staan. En als dat niet kan om dan weg te blijven en helaas alleen de wedstrijden in zijn ‘eigen’ weekenden bekijken. Vader wil dat niet, komt altijd (soms 4 uur lang) en loopt voorbij om aan de overkant van het veld te gaan staan. Beide jongens vinden dit heel lastig en met name de jongste die onlangs weer aangaf dat hij niet wist bij wie hij moest staan en op het antwoord dat het mij en papa echt niet uit maakt waar hij staat antwoorde hij dan bedacht dan verdeel ik de tijd, 1e helft bij jou, 2e helft bij papa. Dit soort zaken breken mijn hart altijd en maakt me inwendig boos dat dit moet. Om die reden heb ik al een lange tijd geleden besloten om in de vader weekenden niet naar wedstrijden te komen om de jongens geen last te laten hebben, niet continu te confronteren met slechte relatie tussen ouders en zonder stress met vader kunnen genieten. Maar vader blijft wel in mijn weekenden komen. Zijn mening is dat het belangrijker is dat allebei de ouders de wedstrijd zien en heen en weer lopen tussen de ouders niet erg is. Ik weet niet meer wat ik moet doen, gewoon helemaal niet meer naar wedstrijden komen en het een vader ding laten zijn (ook in mijn week) of me gewoon geen zorgen maken over de kinderen en het allemaal laten. Maak ik me om niets zorgen, zie ik het verkeerd? Is beide ouders aanwezig het allerbelangrijkst ongeacht de houding naar elkaar toe? Hoe zouden jullie het ervaren?