Ik ben mama van een meisje van 6 jaar en leef gescheiden van haar vader. Onze scheiding is ruim twee jaar geleden en op z’n zachtst gezegd niet makkelijk geweest. Hierin heb ik enorm m’n best gedaan om m’n dochtertje erbuiten te houden en haar niet te confronteren met de problemen tussen haar ouders. Toch zal ze er best behoorlijk wat last van hebben ondervonden. Meteen na de scheiding voelde het of ze geestelijk vast begon te lopen en wilde hiervoor hulp. Zowel voor haar als ons als ouders maar dat kan dus niet zo makkelijk, Jeugdzorg en haar vader gingen hier namelijk helaas niet mee akkoord. Met als gevolg dat ik hier zelf mee aan de slag ben gegaan. Gelukkig gaat het nu weer bete, maar ik denk dat het goed is dat ze erpver kan praten. Ik wil graag met haar in gesprek gaan, zodat ze haar ervaring niet opkropt. Hoe kan ik hier het beste over beginnen… ze geeft regelmatig aan dat de situatie niet is wat ze fijn vindt, maar hoe maak ik het makkelijker voor haar… De tijd is verdeeld tussen haar papa en mama en heb meteen duidelijkheid gegeven dat we niet meer bij elkaar gingen wonen, zodat ze geen valse hoop zou krijgen. Voor m’n dochtertje vind ik het echt heel sneu en wil meer pijn en verdriet voor haar zoveel mogelijke voorkomen. Ik hoop echt dat jullie me handvatten kunnen geven. Bedankt alvast hiervoor en succes met jullie situaties. Ik vind het heel knap dat jullie dit doen. Graag had ik dit forum of hulp met deze situatie veel eerder willen ontdekken…