Dag lieve kinderen,

Inmiddels ben ik, vader van 2 kinderen van 8 en 6 jaar oud, alweer een half jaar gescheiden van hun moeder, mijn lieve ex-vrouw. Onze relatie is best goed. We hebben ieder de helft van de tijd de kinderen en eten dan 1x per week met zijn vieren op de vaste wisseldag. Er is ook verder geen sprake van conflicten over geld oid. En ik denk dat we uiteindelijk wel erkennen dat we beiden een gelijke bijdrage hebben geleverd aan de situatie dat het ons niet meer lukte om nog langer samen in 1 huis(houden) te leven.

Toch is het allemaal geen makkelijke zaak. Er komt voor zowel de grote als de kleine grote mensen in het gezin veel verdriet (angst, boosheid) bij kijken. Maar is er niet altijd voor iedereen zowel een reden om verdrietig te zijn als in bijna alle gevallen ook altijd wel een reden om vrolijk te worden? Zelf vraag ik mij iedere dag aan het einde van de dag af waar ik die dag het vrolijkst van werd en waar ik mij de volgende dag het meest op verheug. Dat heeft mij veel gebracht ik kan het eenieder aanraden.

Met mijn zoon kan ik goed praten over het verdriet. Ze zeggen wel eens dat je verdriet bij kinderen vandaan moet houden. Maar ons helpt het. En een sfeer van spanning, taboe en geheimzinnigheid vinden wij volgens mij allebei niet leuk. Het is een verstandige jongen. Hij heeft soms hele diepe huilbuien en kan soms ook heel dwars doen op dat soort momenten voel ik gewoon dat hij zijn moeder mist en/of het oneerlijk vindt dat hij in een echtscheidingssituatie terecht is gekomen. Als we daar na wat uithuilen/uitrazen dan over praten helpt hem dat geloof (hoop?) ik echt. Hoe is jullie ervaring, helpt praten met je ouder jullie of is dat juist moeilijk en heb je liever niet dat je vader en/of moeder ‘gevoelige’ onderwerpen aansnijden?

Soms dan voel ik mij schizofreen, dan denk ik: “Ja als ik de kinderen heb dan ben ik er ook echt voor hen en als ik ze niet heb heb ik alle tijd van de wereld voor mezelf” maar dat vind ik zo oneerlijk, het voelt dan net alsof ik tijd die ik als ouder aan mijn kinderen zou willen geven van hen afpak om in mijn eigen behoeften te voorzien. Ik probeer maar zo hard mogelijk te werken en zo veel mogelijk geld te verdienen om dan zo leuk mogelijke uitjes en vakanties en uit-eten met mijn kinderen te kunnen verzorgen. En het leven als eenouder is natuurlijk zowiezo al wel duur genoeg. Ik weet dat liefde niet in materiele zaken zit maar het weekendje naar een grote europese hoofdstad was toch erg leuk en ik verheug mij ook op de skivakantie.
Eigenlijk zou ik het liefste hebben dat we niet 50-50 co-ouderschap hebben maar bijvoorbeeld 60-60. Dat we ook nog, net als vroeger, zeggen: “Pas jij even op haar dan ga ik met hem golfen” of “Ben jij thuis voor hem, dan kan ik met haar naar de HEMA”. Nu is dat soms moeilijk want je kan een kind van zes (of acht) niet te lang alleen thuis laten dus de tijd met 1 kind schiet er echt wel wat bij in.
Hebben jullie ouders wel eens zulke afspraken, dat de ene ouder wat met een kind of een deel van het gezin doet en de andere ouder bereid en beschikbaar is om “tijdens Mama’s/Papa’s weekend/dagen” op te passen?

Met mijn dochtertje kan ik minder goed praten over het verdriet. Zij is vooral dwars en lief door elkaar. Ik zou willen dat ik haar meer kon helpen, er meer voor haar kon zijn.

Wat is het liefste dat jullie vader, of moeder, voor jullie gedaan heeft? Hoe, met welke woorden of daden, hebben ze jullie het meest geholpen om ondanks de scheiding toch een zo gelukkig mogelijke jeugd te laten genieten? Om de schade die het herstel van het verdriet van de scheiding zou kunnen aanrichten op jullie andere leren, ontwikkelen en spelen tot een minimum te beperken?

Wat kan ik het beste voor mijn dochtertje doen om haar groei zo goed mogelijk te faciliteren?

Nou. Bij voorbaat dank als jullie me willen adviseren. Enne… remember: what doesn’t kill you…

Groeten,

Een afwisselend verdrietige en vrolijke vader op zoek naar hernieuwde invulling van het oudeschap