Hallo,
Graag wil ik jullie advies raad of mening over onze situatie.

Ik ben jaren terug verlaten door de vader van mijn kinderen. Hij is gelukkig met zijn huidige vriendin, waarvoor hij toen besloten heeft niet verder te gaan met mij. Gelukkig voor de kinderen is het bij haar gebleven en zijn er geen andere vrouwen in hun leven gekomen. De kinderen wonen bij mij en hebben een omgangregeling met hun vader.

Hun vader krijgt nu een kind samen met zijn vriendin en gaan ook trouwen. Veel verandering dus. Ze verwachten van onze kinderen dat deze dit leuk vinden. Ik heb de indruk dat dit niet geheel zo is.
Hoe vang ik de kinderen op wat kan ik wel of niet zeggen? Doordat er geen communicatie tussen mij en vader is vind ik dit moeilijk op te vangen. En wil ik ze niet belasten. Maar ik wil ook niet voorbij gaan aan de veranderingen die gaan plaatsvinden.

Ik heb ook moeite met het bonus moeder en kind gebeuren. Voelen jullie dit ook echt zo of is het mijn emotie die erop ligt.
Willen jullie dat er een betiteling komt als een stief/bonus broer/ zus, of stief/bonus vader of moeder?
Of gewoon dat is … De zoon/ dochter van … de vriend of vriendin van mijn vader of moeder?
Dit is de vriend/ vriendin van mijn moeder/ vader?
Wat zien jullie graag waarmee belasten we jullie het minste.?

Ik heb al jaren een vriend die ook kinderen heeft. Doordat mijn scheiding de helaas te bekende vechtscheiding zonder lichamelijk geweld is hebben wij besloten niet te gaan samenwonen of trouwen wat we eigenlijk wel wilde. We zagen in dat omdat wij gelukkig zijn samen, dit niet hoeft te betekenen dat onze kinderen dit ook zo moeten voelen. De kinderen kunnen het allemaal goed vinden samen en wij ook met elkaars kinderen. Wij vinden dat bonus of stief niets toevoegt voor de kinderen dus zijn gewoon truus en kees voor de kinderen. Moet er perse een etiket geplakt worden op de partner van een van de ouders?

Het gezins is, zo het ogenschijnlijk hoort te zijn, niet meer. Dat is voor iedereen pijnlijk en niet leuk. Maar is wat het is toch? Kinderen willen dat de ouders gelukkig zijn, ouders dat de kinderen gelukkig zijn.

Ik wil mijn kinderen niet belasten of pijn doen en durf hen ook niet te vragen naar wat zij vinden en voelen. Ik wil dat wel maar merk dat zij dit moeilijk vinden om alle redenen denkbaar. Of geven ze gepaste antwoorden waarvan ze denken dat ik die wil horen.
Hoe vaak ik ook zeg dat ik wil dat ze eerlijk zijn en zeggen wat zij voelen en ervaren. Ze vallen mij of hun vader niet af door eerlijk te zijn.
Ik ben heel anders dan hun vader, dit maakt ook dat alles zo rot verloopt we denken nergens hetzelfde over. Het enige waar we hetzelfde over denken en voelen is de liefde voor onze kinderen. Gelukkig.
Ik hoop dat de kinderen eerlijk zijn maar door instanties die inmiddels betrokken zijn bij ons weet ik af en toe niet meer wat ik voel denk en ervaar. En wat ik goed doe of beter kan doen. Kunnen jullie me helpen. Te zien hoe jullie dingen zien en ervaren wat ik beter niet of juist wel kan doen.

Groetjes