Tja, een vraag. Sinds 2004 gescheiden en een lieve vriendin. mijn 2 zoons zijn 23 en 18 jaar, maar vanaf dag 1 moesten ze haar niet. Dat doet me veel verdriet en haar inmiddels na zo veel jaar ook . Was ook niet makkelijk , ze had zelf een dochter van de zelfde leeftijd en die moest ook wennen aan het idee, ze was altijd enigst kind. Ik ging eerst een jaar op mezelf wonen , had de boys elke dinsdag-donderdag aaf en om het weekend met alle liefde. Wel met de bedoeling om ze (niet geforceerd) te laten ‘wennen’ aan die nieuwe vrouw. Nooit het idee gehad om haar op te dringen als nieuwe moeder; dat kan natuurlijk nooit en zou respectloos zijn tegenover hun echte moeder.
Hun echte moeder is chronisch ziek geraakt en is al enkele jaren afgekeurd thuis. Ik heb nooit problemen gemaakt omtrent alimentatie of andere zaken; dat kan de reden niet zijn voor hun afkeer die dan wellicht ingefluisterd zou zijn door ma. Altijd meegenomen op vakanties, waarbij ze totaal mijn nieuwe vriendin negeerden. Nu inmiddels zoveel jaar later; mn oudste zoon studeert in Leiden , mn jongste zoon gaat binnenkort ook met een vervolgstudie beginnen. Ik ben zo’n vader die wél om zn kinderen geeft, maar de kinderen willen zelf niet. Wat heb ik fout gedaan? waar ging het mis? feestdagen komen ze niet, nooit niet. Kerst niet, oud en nieuw niet, op mn verjaardag niet en op Vaderdag niet. Dat doet heeel veeel pijn , hoe ouder je wordt. Ik ben na een ruzie op mezelf gaan wonen ( weer) in 2014 . In t begin kwamen ze langs en waren ze blij dat ik alleen woonde. Toen ze in de gaten hadden dat ze ook wer langskwam kwamen ze niet meer. Nooit meer. Kheb toen gezegd jongens, dit kost me teveel geld ( ik kon t maar net betalen allemaal), jullie komen niet meer langs, ik blijf niet alleen. Ik trok weer bij mn vriendin in.
Voor mijn gevoel is de hele boel mislukt. Ik heb altijd een gezin willen hebben . Nu worden kinderen ouder, dus op een gegeven moment hebben ze hun eigen leven en zie je ze steeds minder. Om ze toch te zien ga ik naar ze toe. Naar t huis van mn ex vrouw, dan haal ik mn jongste zoon op om te gaan eten bij de Mc Donalds, of naar mn oudste zoon in Leiden, daar studeert hij en woont hij op kamers. Maar eigenlijk is dit geen leven zo. Ik loop achter hun aan , en ze vinden t best. Op een gegeven moment moet het toch zo zijn dat ze moeten begrijpen dat papa gelukkig is met deze vrouw ( inmiddels al 13 jaar) en dat pa’s keus toch ook gerespecteerd moet worden ? in plaats daarvan hoor ik niks. Tegenwoordig hebben ze (al jaren eigenlijk) een mobiel. Maar als ik niet app of sms of bel, hoor ik niks. Weken niet. Maanden niet. is t allemaal zo slecht geweest? Bij t opvoeden van de kinderen hadden we samen afgesproken om ons niet te bemoeien met de opvoeding van elkaars kinderen. Ze hebben t nooit slecht gehad bij me ( ons) . Kheb altijd vakanties willen vieren met ze, altijd interesse getoond in alles wat ze deden of gingen doen. Maar ze moeten haar niet. Ik zou bijna zeggen: wat moet je haar niet? je kent haar nognieteens. Nooit gewild ook. Herken je hier iets van? tis allemaal een verdrietige zaak . Vaak zie ik op tv kinderen die met hun ouders dingen doen, dan denk ik: dat ga ik nooit meemaken. Ik voel me als vader natuurlijk mislukt, en uitgespuugd.
Ik zal deze pagina van dit forum denk ik niet meer kunnen bezoeken. Dus als je wilt reageren wil je dat aub op mn emailadres doen? elke reactie is welkom natuurlijk. Alvast bedankt .