Het is helaas te vaak zo, dat vaders het nakijken hebben als het gaat om jullie kinderen. Niet omdat we geen opvoedkundige kwaliteiten, een huis, financiele middelen of anderzinds ontberen, maar gewoon omdat we man zijn. Omdat we niet de neiging hebben, om te vervallen in leugens, slechtpraterij en roddels waar jullie bij zitten, we hebben wel wat anders te doen, nu we in een isolement zijn gedrukt, afgezonderd van dat wat ons het meest dierbaar is namelijk jullie. Een gelegaliseerde vorm van discriminatie die niet goed te praten valt. Niet naar jullie toe, niet naar Papa toe en ook niet naar onze familie zoals jullie Opa en Oma. Ik hoor vaak als de kinderen groot zijn komen ze wel weer bij Papa, want dan hebben ze een Eigen mening. Maar wat vergeten wordt te zeggen, is dat wij jaren met jullie missen en wij vervreemd zijn van elkaar. De band die we hadden met jullie, is er niet meer en visa versa. Ja dat is mijn vader en ja ik heb kinderen, dat is het dan. De moderne vaders van nu, groeien net als moeders op met hun kinderen en brengen evenveel tijd met hen door. Wij horen dezelfde rechten te hebben. De praktijk is helaas anders. We zijn verworden tot een afvalbak waar al het vuil ingekiepert mag worden jaar in jaar uit, verdedigen kunnen wij ons niet. Een melkkoe? Ja dat zijn wij zeker en in het gunstige geval zijn wij een goedkope oppasouder.

Ja maar Papa heeft nu een nieuwe vriendin en er wordt zelfs een kindje geboren? Houdt hij nog wel van ons, zijn wij nog wel belangrijk voor hem?

Een nieuwe vriendin en een nieuw kindje, compenseren niet het ‘verlies’ van Papa’s eerste kinderen. Zij vullen een onmetelijke leegte in zijn leven en dat van zijn/jullie familie in, want zij gunnen Papa dat beetje geluk.

Laat jullie Papa links- of rechtsom weten, dat je ook bij hem wilt zijn, dat jullie hem niet afwijzen en hij zal zijn uiterste best doen om dat voor elkaar te krijgen. Hij blijft jullie Papa en hij mist jullie ontzettend! Een hele dikke en warme knuffel van een Papa.