2 jaar geleden ben ik gescheiden. Op zich hebben mijn ex en ik alles goed voor elkaar voor de kinderen.
we wonen dicht bij elkaar, hebben bijna alle spullen dubbel dus we slepen niet met heel veel koffers heen en weer, we gaan zelfs met z’n 4en dagjes uit naar een pretpark of speeltuin, er is veel contact onderling, we lezen en praten erover en er heerst een open sfeer. Wij als ouders denken dus dat het eigenlijk goed gaat, maar is dat dan wel echt zo?

Onze kinderen zijn nog heel jong;3 en 7 jaar.
De oudste is naar een praatgroep geweest en soms denk ik wel eens dat hij denkt; waarom zijn jullie eigenlijk gescheiden? Ik weet dat het zijn wens is dat we weer allemaal bij elkaar wonen en omdat het vaak zo ‘goed en normaal’ gaat snapt hij misschien de scheiding niet helemaal goed? Hij ziet volgens mij alles als een feestje; dubbele cadeaus, mega veel vakantie, rustige ouders en dan regelmatig een moeder die over de scheiding wil praten.maar een scheiding is geen feestje natuurlijk. we willen het zo graag goed doen, maar weten niet helemaal precies of wat wij doen goed is, graag hoor ik meningen van iets oudere kinderen die deze situatie beter uit kunnen leggen dan mijn eigen kind.