Beste,
Mijn ex en ik zijn vijf jaar geleden gescheiden. Samen hebben we drie heerlijke kinderen. Ze zijn nu 13, 12 en 9. Wij wonen 30km uit elkaar. Ik ben verhuisd wegens financiele redenen terug naar NL. Vader woont net over de grens in Belgie waar ik samen met hem en de kinderen heb gewoond. Inmiddels gaan de twee oudsten naar de middelbare school in NL. Ze hebben het goed naar hun zin. Vorig jaar gaf de oudste aan wat meer bij mij te willen wonen omdat hij hier zijn school en sport heeft. Toen hij dat aangaf bij zijn vader gaf die aan boos en verdrietig te zijn. De oudste heeft toen besloten om toch evenveel bij de vader te willen blijven. Vond ik ook goed. Hij geeft nog steeds aan dat hij bij mij beter kan studeren en dat hij dan zeker weet dat hij kan deelnemen aan activiteiten omdat zijn vader hem een paar keer niet heeft gebracht. Hetzelfde geldt voor orthoafspraken, logopedie want zijn vader brengt hem niet. Mijn dochter van 12 gaat nu naar de middelbare school en zij heeft veel stelliger aangegeven dat ze bij mij wil komen wonen. Afgelopen jaar en het jaar ervoor ging het zo nu en dan niet zo lekker met haar. Ze gaf aan stemmen in haar hoofd te hebben, dat ze paniekerig was etc. Dit gebeurde bij haar vader waarna ze aangaf dat ze dan bij mij wilde zijn. Dan was ze ook een poosje bij mij totdat het weer beter ging. Drie weken geleden op vakantie begon ze heel hard te huilen. Ze zei dat ze meer bij haar vader wilde zijn of in ieder geval een stuk minder. Ze was bang als ze dit tegen haar vader zou zeggen dat hij boos zou worden. Dit wordt hij nl. Dit heeft ze al een paar keer aangegeven. Ze zei tegen mij ook dat ze nooit stemmen heeft gehad maar dit heeft verzonnen zodat ze meer bij mij kon zijn. Ik schrok hier heel erg van. Ze zei ook dat ze echt wel doorhad dat ik alles regel voor ze. Geen een zorgverlener; juf, logopedist etc heeft papa ooit gezien omdat hij nooit komt opdagen. Dat vond ik erg om te horen. Papa houdt wel van ons maar hij zorgt niet voor ons, gaf mijn dochter aan. De papa wil dat ze meer activiteiten ontwikkelt bij hem in de buurt. Wat ik ook prima vind. Maar dat wil zij en ook mijn zoon niet omdat hij ze te onregelmatig brengt. Wat hun in verlegenheid brengt omdat ze een teamsport beoefenen. Zo geeft ze aan zich bij mij veiliger te voelen. Ze hoeft hier niet over zoveel na te denken. Bij de papa ruimt zij het huis op en kookt ze. Het is te rommelig. De dagen dat ze bij hem is dan hebben ze een dag de oma als oppas en de andere dag niemand. Dan komt hij om 7uur thuis. Dat vinden ze ook niet erg maar als hij dan thuis is dan is er ook niets geregeld. Ze geven aan dat ze het beu zijn junkfood bij hem te eten. Mijn jongste zoon van 9 die is dus van half vier tot zeven uur op dinsdag alleen thuis. Omdat de twee oudsten het niet zien zitten om alleen in huis daar te zitten omdat ze niet toe komen aan leren, ze komen nu uit school naar mij toe waarna ze vertrekken met de trein terug. Zoon 9 is superbang want het huis staat midden in het bos. Hij gaat niet alleen naar binnen want dat vindt hij eng.
Daarbij heeft hij wisselende vriendinnen waarbij hij niet aangeeft dat het met de een uit is. Onze kinderen worden gewoon meegenomen naar de nieuwe vriendin waar ze dan gelijk met zijn allen blijven slapen. Dat vinden mijn kinderen vreemd (ik ook hoor). Ze vinden gelukkig de vriendinnen van hun vader tot nu toe allemaal aardig. Maar ze vinden het vooral vreemd. Ik heb al diverse malen afgelopen jaren met mijn ex willen praten over de dagelijkse zorg van de kinderen; dat ze broodtrommels bij zich hebben of dat ze te vaak zwemspullen vergeten voor schoolzwemmen, over de wisselende vriendinnen, de voortgang van zorg tav ortho. logo en sport etc.Hij reageert niet op mail en in een gesprek wat we niet echt hebben (hij zegt nooit echt iets terug, hij trekt zijn schouders op)vindt hij het onzin en schildert het af als drama. Ik vang nu alle afspraken van de kinderen op. Als ik het niet doe en in het 100 laat lopen dan doen de kinderen hun beklag bij mij en terecht. Als ik hem daarop aanspreek en dit doe ik rustig en ik weet zonder verwijt en hem vraag wat hij daarbij nodig heeft om het wel te laten werken, dan trekt de vader de schouders op. Hij zegt dat ik het te groot maak. Dat hij andere zaken aan zijn hoofd heeft. Vervolgens wordt hij boos op de kinderen. Hij zegt dat mama boos op hem is omdat hij dingen is vergeten. Maar zo zegt hij daar moeten jullie zelf aan denken. Ik zeg dus de laatste tijd niet meer zoveel tegen hem waar de kinderen over klagen en probeer zoveel mogelijk voor de kinderen op te lossen en te regelen. Zodat zij de boosheid niet krijgen. Ik merk dat ze nu wat groter worden ik dit niet goed verborgen kan houden voor ze. Ik had zo graag een fijne co-ouderschap voor onze kinderen gewild! Ik wil nu toch een andere regeling voor gaan stellen; per twee weken 10 dagen bij mij en 4 bij hun vader. Ik denk dan dat hij er dan wel echt kan zijn voor ze en voor mij is het qua geregel beter te organiseren omdat ik eenvoudigweg meer dagen heb om de afspraken te spreiden. Ik ben bang dat als ik dit met mijn ex wil gaan bespreken dat het gelijk een rechtszaak wordt wat voor niemand goed is. Daarbij heeft hij een paar keer gezegd de afgelopen jaren hij dan zo lang doorgaat met rechtzaken om het voor elkaar te krijgen dat de kinderen volledig bij hem wonen. Dit heeft hij niet precies in die bewoording ook tegen mijn kinderen gezegd. Oja hij praat negatief over mij. Mijn kinderen zijn bang als ze voor zichzelf kiezen dat het in zijn geheel klapt en daardoor mij of hun vader nooit meer zien. Ik wil niet dat ze bang zijn. Ze houden van hun vader en hun moeder. Wat te doen? Weten jullie ook waar ik terecht kan voor meer info over dit soort onderwerpen? Met wie hebben jullie kunnen praten? Alvast superbedankt voor jullie reactie’s!