Hallo, ik heb eerder met jullie contact gehad en ik vind het fijn om soms mijn eigen beeld en aanpak te toetsen bij kinderen. Wat is het geval?
Ik zie al ruim 2,5 jaar mijn zoontje Finn niet (op een paar kleine ontmoetingen na). Zijn moeder weigert ongeveer alle vormen van hulpverlening en als gevolg praat Finn (hij is nu 9 jaar) steeds negatiever zo lijkt het over mij. Hij zou mij niet willen zien, is bang dat ik heb wat aan wil doen of mee wil nemen als ik bij school zou staan etc.
In mijn optiek is zijn moeder bezig met mij volledig buiten spel te zetten en beinvloedt hierin doelbewust mijn zoontje. De kenmerken van Ouderstoting of -vervreemding zijn mijns insziens steeds duidelijker hier van toepassing. Eerder is ook een valse aangifte tegen mijn vriendin gedaan die gelukkig na een jaar is geseponeerd. Na mijn vriendin richten haar pijlen zich nu om mij uit het leven van mijn zoontje te krijgen.
Er is nooit iets gebeurd waardoor hij zelf zou kunnen verzinnen dat hij mij niet wil zien. Hij zit denk ik in een gigantisch loyaliteitsconflict en ziet of hoort door toedoen van zijn moeder al veel te lang niets van mij. Helaas blijkt ook geen enkele hulpverlener tot dusver daadkracht te tonen om los van het conflict tussen de ouders in ieder geval het contactherstel met mijn zoontje weer op te zetten. Het is lastig natuurlijk maar daarmee ook wel heel erg duidelijk dat er maar één partij (de moeder) nergens aan mee wil werken. Na 2,5 jaar pogingen via allerlei hulpverleners vind ik dat dit al lang bij de Kinderbescherming had moeten liggen maar de hulpverlening zit dit blijkbaar anders. Een gang naar de rechter lijkt mij echt de allerlaatste mogelijkheid waar ik dan ook nu sterk over denk.

Het laatste voorbeeld in dit steeds negatiever wordende verhaal is dat zijn moeder hem sinds begin school deze week thuis houdt. Hij zou zelf niet willen. Hij zit sinds februari op deze school en dat gaat volgens de school (met wie ik goed contact hebt) goed. Nu weet ik dat ze gaat kijken om hem weer op een andere school te krijgen, hierondersteund door een integratief therapeute waar Finn zit ivm zijn angsten. Ze gelooft Finn op zijn woord en meent dat eea niet bij zijn moeder vandaan komt. Hier ben ik het volledig mee oneens maar zij staat duidelijk aan de zijde van de moeder.

Wat dit doet voor mijn zoontje is zo slecht. Al die wisselingen, straks misschien weer een nieuwe school, zijn niet goed voor hem. Het loyaliteitsconflict waar hij in zit. In stilte moet hij vreselijk lijden. Hij hoort of ziet zijn vader, zijn opa en oma, zijn grote zussen (uit een eerdere relatie van mij) waar hij gek op was, al 2,5 jaar (hij was 7 toen het begon!) niet meer. Ouderverstoting is een vorm van psychische mishandeling en vormt hem nu voor de rest van zijn leven al.

Ik heb de afgelopen al zo ontzettend veel geprobeerd via allerlei wegen om dit bespreekbaar te maken en aan te pakken, naast de handelswijze van zijn moeder (het begint bij de ouders!) ook los daarvan contact weer op gang te brengen. Helaas zonder succes.

Ik maak melding bij AMK/Veilig Thuis, leerplichtambtenaar, komt altijd weer bij het Sociaal Team uit die geen daadkracht tonen, verzoek aan de rechter ligt klaar… Meld het bij jullie. Wat kan ik doen? Doe ik het goed? Hoe kan Finn worden geholpen? Help!

Groet van een lieve welwillende en machteloos voelende vader!

Frank
06-33311071