Wat fijn dat ik jullie als ervaringsdeskundige om hulp kan vragen!
Ik zit met het volgende probleem. Ongeveer 2 maanden geleden heb ik aangegeven dat ik niet meer verder wilde met de vader van onze kinderen. Een van de redenen hiervoor is dat hun vader op een heel bijzondere manier met de kinderen en vooral met onze oudste zoon van bijna 7 omgaat. Hij kleineert hem, geeft hem weinig tot geen mogelijkheid om zichzelf te zijn en negeert hem. Met onze dochter van 3 gaat het wel wat beter, maar ook daar doet hij eigenlijk zelden of nooit iets mee. Hierover hadden we natuurlijk vaak ruzie en ook de kinderen hadden ruzie met hun papa.
Nu wij uit elkaar zijn (we zijn nog niet gescheiden, maar wonen wel apart), merk ik aan onze zoon dat hij heel veel moeite heeft met de situatie. Hij mist zijn papa, maar als hij dan een weekend bij papa geweest is komt hij heel verdrietig thuis. Hij vertelt dan dat papa gezegd heeft dat hij het weekend verpest met zijn gedrag, dat het zijn schuld is dat papa en mama gaan scheiden en dat papa nare dingen over mama heeft gezegd. Ik snap dat hij daar verdrietig over is en vertel hem dat de lelijke dingen die papa over mama zegt, niet zijn zorg zijn en dat papa dat met mama op moet lossen en dat hij dat ook tegen papa mag zeggen. Maar ik snap ook dat dat heel moeilijk voor hem is. Als hij bij mij is probeer ik hem te laten voelen dat hij goed is zoals hij is, dat hij verdrietig en boos mag zijn en dat ik met hem mee wil denken. Ook probeer ik gewoon met hem over papa te praten, mag hij bellen als hij dat wil en probeer ik met hem mee te denken.
Zijn vader heeft veel stress van de hele situatie geeft hij aan. En hij geeft aan dat de kinderen niets willen en alleen maar op de iPad kijken of naar vriendjes gaan en zich verder terugtrekken. Ik maak me hier veel zorgen om. Kunnen jullie advies geven over hoe ik onze kinderen kan helpen? Denken jullie dat het goed is als ze wel naar hun vader gaan of juist niet of minder lang?