Ik ben moeder van 2 lieve kinderen van 15 en 18 jaar. Wie van jullie heeft er ervaring dat een van beide ouders de andere ouder consequent zwart heeft gemaakt en daarin is gaan geloven of druk heeft gevoeld om de keuze te maken om bij die ouder te gaan wonen en het contact met de andere ouder te verbreken. (Dit wordt ook wel Parental Alienation Syndrom genoemd.) Ik heb begrepen dat juist zachtaardige, onzekere kinderen daar gevoelig voor zijn en pas op latere leeftijd zijn gaan begrijpen /inzien wat er is gebeurd en te kampen hebben met depressie en / of schaamte om de draad van contact en herstel weer op te pakken. Ik zie mijn zoon (de oudste) al lange tijd niet meer. Hij heeft elke vorm van communicatie met mij en zijn zus geblokkeerd en wij weten niet waarom. Wij laten weten d.m.v. post / email dat de deur open staat en wij graag contact willen. De weinige signalen die hij stuurt zijn vaak agressief waardoor we ons zorgen maken om zijn psychische welzijn omdat het contact tussen ons altijd hecht is geweest.
De vader van de kinderen heeft het contact met onze dochter verbroken nadat ze hem in een brief gevraagd had om te stoppen om mij zwart te maken. Wat kan ik nog meer doen, dan alleen de deur voor mijn zoon open houden, zijn keuze te respecteren en me te distantiëren van de strijd die mijn ex met mij wil voeren via de kinderen? Deze ongezonde situatie kent alleen maar verliezers en dat vind ik verschrikkelijk verdrietig voor mijn beide kinderen. Ik heb er alles voor over om dit te laten stoppen. Contact met de vader is niet mogelijk. Heeft een van jullie tips om toch op een veilige constructieve manier in contact te komen met mijn zoon? Ik realiseer me dat deze situatie niet eenvoudig is, daarom luister ik graag naar jullie wijze woorden / ervaringen waarmee ik mijn kinderen verder kan helpen.