Ik wil graag advies.
De situatie is in grote lijnen zo: Ik en mijn ex zijn 5 jaar geleden uit elkaar gegaan, onze zoon van 5 (nu 10) woont grotendeels sinds een half jaar (95%) bij mij en ging daarvoor om het weekend een paar dagen naar zijn vader. Dit is in het begin redelijk gegaan maar afgelopen jaren slechter. Mijn ex had al vrij snel een nieuwe vriendin die mijn zoontje al kende (was voorheen de kinderopvangjuf) hij had wel goede klik toen met haar (toen). Mijn contact met vader en nieuwe vriendin is af en aan redelijk maar meestal niet goed (we communiceren niet). Mijn ex is geen prater, ik denk dat hij een schuldgevoel heeft omdat hij degene is die weg is gegaan op een niet zo leuke manier. Ook denk ik dat zijn nieuwe vriendin het lastig vindt zijn aandacht met zijn zoontje te delen. Hij heeft niet veel behoefte zijn zoontje te zien, toen ik merkte dat ze uit elkaar groeiden en mijn zoontje het lastiger ging vinden erheen te gaan heb ik dit geprobeerd te bespreken tips te geven etc. Ik wil graag dat ze een goede band hebben/houden. Na hun verhuizing naar een nieuw huis kreeg hij een kamer op zolder, dit vond hij eng en van kwaad tot erger durfde hij er niet meer te slapen. Na een periode er niet te hebben geslapen (weer met veel tips en door tussenkomst van een kindercoach) toch weer een periode wel maar omdat mijn zoontje zich er niet veilig voelt en niet echt getroost voelt (ik ga maar even niet in detail) wil hij er niet meer slapen. Ik wil hem niet dwingen het werkt averechts en mijn ex heeft zich er bij neergelegd. Ook omdat hij niet tegemoet wil komen aan de wensen van zijn zoon, hiermee bedoel ik dat hij hem dan wel een kamer op de eerste verdieping heeft gegeven (uiteindelijk) maar deze niet zijn kamer wil maken. Nu is mij in middels wel duidelijk waarom omdat er een nieuwe baby (tweede) op komst is en de kamer daarvoor bedoeld is (dit bespreekt hij dan ook niet met mijn zoontje, die merkt het omdat hij ziet dat het een babykamer wordt, hij zegt dan: niet zo slim van papa want nu kom ik dan helemaal niet meer slapen’ bang als hij is om weer op zolder te moeten slapen). Mijn ex steekt weinig energie in de angst van het slapen wegnemen (neemt hem niet in bed, wil niet vaak naar hem toe om te troosten). Sinds een half jaar is hij er dus alleen overdag. Nu mijn zoontje wat ouder wordt en beter kan verwoorden hoe het bij zijn vader gaat merk ik dat er geen goede band is tussen hem en de nieuwe vriendin. Ik merk dat mijn ex het lastig vindt om prioriteit aan zijn zoontje te geven waardoor hij hem steeds minder ziet. Ik maakte meestal een rooster om af te spreken wanneer hij hem zou zien maar afgelopen maanden heb ik dit opgegeven omdat het me te erg frustreert als mijn ex (nogal eens met een leugen) zegt dat zijn zoontje niet kan komen. Ik heb duidelijk aangegeven dat hij moet aangeven wanneer hij zijn zoontje wil zien. Mijn ex vindt met mij communiceren heel lastig (terwijl ik echt niet onredelijk ben, 9 van de 10 x hou ik mijn mond letterlijk en figuurlijk, omdat alles wat ik zeg verkeerd valt) en komt niet in de lucht (ook niet per mail of ap) wanneer hij mijn zoontje wil zien. De afgelopen twee keer dat mijn zoontje er geweest is kwam hij overstuur, boos en verdrietig terug. Zijn vader behandelt hem niet leuk, laat hem struikelen, lacht hem uit en is boos geworden omdat hij denkt/merkt dat mijn zoontje zijn vriendin niet leuk vindt (en pakt hem dan hardt vast zegt mijn zoontje). Dit leidt ertoe dat mijn zoontje er met nog minder zin heen gaat/wil. Ook hierover heb ik mijn ex niet aangesproken, ik denk dat het averechts werkt dat mijn ex boos wordt op mijn zoontje dat hij het tegen mij vertelt heeft.
Afgelopen week belde mijn ex mijn zoontje (wat hij niet vaak doet) en dan merk ik dat mijn zoontje dat lastig vindt. Mijn ex vraagt dan aan hem wanneer hij hem wil zien (mijn ex vraag dat aan zijn zoontje).
Ik had afgelopen half jaar het standpunt, ik ga het niet meer regelen er komt meer frustratie bij mezelf van wat zijn weerslag heeft op mijn zoontje. Maar nu merk ik dat omdat mijn ex mij wil omzeilen hij aan mijn zoontje gaat vragen wanneer hij komt. Mijn zoontje is hier nog te jong voor heeft geen zicht op hoe wanneer wat. En voelt zich voor een blok gezet, durft geen nee te zeggen, kortom weet niet wat hij er mee aan moet.
Nu heb ik dus toch maar weer de vraag aan mijn ex gesteld of hij wil aangeven wanneer hij de komende maanden mijn zoontje wil zien.
Ik wil nu graag weten van een kind (ervaringsdeskundige 😉 ) hoe dat voelt. Wat een kind het liefst wil. Dat zijn ouders het regelen? Zelfs als er dan misschien iets wordt geregeld wat hij niet wil. Ik bedoel mijn zoontje geeft duidelijk aan dat hij zijn vader wel mist (maar af en toe niet omdat hij boos is en ze elkaar niet begrijpen) maar hem niet heel vaak wil zien. Ik weet gewoon niet meer waar ik goed aan doe. Moet ik inderdaad het initiatief bij vader laten omdat als hij het niet wil het ook geen positieve beleving wordt? Het belang van mijn kind voorop en dat lijkt me wel contact met zijn vader maar niet op een manier die moet worden afgedwongen want dan heeft die tijd ook geen positieve waarde.
Nou ja, graag een kritisch antwoord.
Groetjes