Lieve jij,
Hoe voelde jij je (toen je zo ongeveer 6/7 jaar was) als je van je moeder naar je vader wisselde of andersom, en je had moeite met afscheid nemen? (die fase, waarin je ouders je vertelden dat ‘het nu eenmaal zo is, die situatie met 2 huizen’, maar je toch verlangde naar de oude situatie?) wat had je nodig, hoe konden jouw ouders jou helpen bij het wisselen/afscheid nemen? Onze zoon is 7, we zijn nu ruim 2 jaar uit elkaar, en we gaan goed met elkaar om. Eigenlijk beter dan ooit tevoren.. en misschien is dat ook wel het pijnlijke voor hem. ‘Als we zo goed met elkaar om gaan, waarom kan het dan niet samen in 1 huis’. Toen hij 4 was gingen we uit elkaar, de jaren ervoor was er veel spanning/gedoe. Toen we uit elkaar gingen krijg de andere ouder vrij snel een nieuwe relatie wat leidde tot een samengesteld gezin. Die relatie ging over, en nu hebben we allebei geen partner. Zelf ben ik blij dat we nu als ouders op 1 lijn zitten en de sfeer goed is. Er zijn 2 huizen waar hij het goed heeft, we voeden samen op, nemen belangrijke beslissingen samen, kunnen bij elkaar over de vloer komen en doen ook regelmatig iets met zn 4en. Opzich fijn maar hoe dan dat afscheid? Wat ik nu doe is liefdevol + streng/duidelijk communiceren en toch doorzetten met de wissel omdat ik denk dat hij dat nodig heeft. Maar zijn verdriet is groot en t neemt toe..(en raakt mij) ps. gelukkig wisselen we ook via school/sport-momenten maar niet altijd. liefs