Kaylee: “Ik dacht dat jongens niet te vertrouwen zijn”

Ik was 12 toen mijn ouders vertelden dat ze uit elkaar gingen. Nou ja… eigenlijk vertelde mijn vader dat hij wegging bij mijn moeder. Hij was verliefd geworden op zijn jeugdliefde. Mijn moeder zat erbij en luisterde met een boze houding naar wat mijn vader te zeggen had. Doordat mijn vader was vreemdgegaan, dacht ik dat jongens niet te vertrouwen zijn.

Mijn jeugd

Gedurende mijn hele jeugd heb ik het idee gehad dat ik anders was. Mijn vader was vreemdgegaan. Daardoor had ik het idee dat ik er alleen voor stond in het leven. Ik dacht daardoor ook dat jongens niet te vertrouwen zijn. Toen ik 18 jaar was, kreeg ik mijn eerste echte vriendje. Helaas ging dat over. Mijn idee werd bevestigd: jongens zijn niet te vertrouwen. Weer stond ik er voor mijn gevoel alleen voor. Tuurlijk had ik mijn ouders en vrienden, maar geloven in echte liefde vond ik lastig. Ik verloor zelfs zo erg het vertrouwen in anderen en in mijzelf dat ik somber werd. 

Geluk vinden

Ik besloot dat ik niet afhankelijk wilde zijn van jongens en mannen in mijn leven. Ik wilde zelf het geluk vinden. Ik wilde meer leuke dingen gaan doen. En dat deed ik. Ik ging kiezen voor een baan die ik leuk vond, ik ging meer sporten, ik ging met vriendinnen leuke dingen doen, alleen reizen. Mijn leven veranderde, ik werd gelukkig. Ik kwam erachter dat ik mijzelf gelukkig kon maken. Ook leerde ik dat ik gelukkig was door mezelf te zijn. En daardoor kwamen er ook andere leuke mensen op mijn pad. Ik ontmoette leuke nieuwe mensen, kreeg leuke nieuwe taken op mijn werk en ging meer sporten uitproberen (wat ook nog heel leuk bleek).  

Liefde

En toen gebeurde ook nog eens het onverwachte. Ik werd verliefd. Op een jongen die wel te vertrouwen was. Inmiddels wonen we samen en verwachten we een kindje. Ik had nooit durven geloven dat ik ooit weer echt zou durven vertrouwen in de liefde. 

Hoe gaat het nu? 

Graag had ik willen zeggen dat de weg naar het krijgen van vertrouwen in jongens een makkelijke weg was, of op zijn minst een mooie weg. Dit durf ik nog niet te zeggen. Wat ik wel kan zeggen is dat het een hele leerzame weg is. Ook kan ik zeggen dat het wandelen van de weg mij veel opgeleverd heeft, zowel in de liefde als op andere gebieden. Ik ben nog zeker niet aan het einde van die weg, misschien kom ik hier wel nooit helemaal. Maar ik blijf de weg bewandelen. Elke stap die ik zet blijft een lastige stap, maar ik weet ook dat het mij veel oplevert. 

Achteraf was de weg makkelijker geweest als ik mijn verhaal meer met mensen had gedeeld. Dan had ik geleerd dat ik er niet alleen voor stond. De mensen in mijn omgeving reikten me de hand, maar ik vond het lastig deze aan te pakken. Ik had het gevoel dat het mijn weg was, nu weet ik dat je het ook met anderen kunt bewandelen. Ook al maken zij niet hetzelfde mee, doordat je je ervaringen deelt kunnen zij wel met je meedenken. 

Wat wil ik graag meegeven

Wanneer je het gevoel hebt dat je de weg ook alleen bewandelt, is hier de eerste hand die je kunt pakken. Mijn advies: deel je ervaring met anderen, ook al lijken ze jou op het eerste gezicht niet te begrijpen. Schrijf dingen op. Een dagboekje kan soms ook als vriend werken. En blijf de weg bewandelen, de weg wordt steeds mooier. Vertrouw dat de weg je iets blijft opleveren.

Heb jij gescheiden ouders en herken jij je in het verhaal van Kaylee? Het helpt om er over te praten. Dat kan met een Buddy van Villa Pinedo. Download de ‘Villa Pinedo Buddy App’ en meld je aan!