‘Het doet mij pijn om te zien dat mijn zusje weinig tijd met mijn vader doorbrengt’

Het is Pasen en net heb ik aangekondigd dat ik op eerste paasdag bij papa ga eten. Mijn zusje kijkt me aan en rolt met haar ogen. Ik vraag: “Ga jij niet bij papa eten?” Ze kijkt me geïrriteerd aan en antwoordt simpelweg: “Nee.” Het enige wat ik denk is: “Alweer de zoveelste keer dat mijn zusje niet eens de moeite neemt om naar papa te gaan.”

Door: Sanne

Momenteel eet ik elke donderdagavond bij mijn vader. Ik vind het belangrijk om hem te zien, vooral omdat ik bij mijn moeder woon. Dus hebben we afgesproken om elke donderdagavond samen te eten en bij te praten. Mijn zusje, die drie jaar jonger is dan ik, ziet mijn vader misschien eens per maand. Het doet me pijn om te zien dat ze zo weinig tijd met hem doorbrengt. Daarom irriteer ik me vaak aan haar reacties als ik naar papa ga. Onlangs stuurde ze hem een appje omdat ze een bus nodig had om een kast te vervoeren naar een vriendin. Natuurlijk was mijn vader er meteen om te helpen met zijn bus. Ik kon het niet laten om op te merken: “Jij appt ook alleen als je hem nodig hebt.” Ze reageerde niet. Op dat moment was ik echt boos.

Waarom gaat ze niet gewoon een avond gezellig naar hem toe? Waarom appt ze hem zo weinig? Die vragen spookten door mijn hoofd. 

Sinds de scheiding van mijn ouders heb ik altijd mijn best gedaan om iedereen in het gezin tevreden te houden. Mijn ideale beeld was dan ook dat iedereen lief voor elkaar zou zijn en naar elkaar zou luisteren. En als dat dan niet lukte, dan zou ik wel komen helpen. Ik heb mij dus altijd verantwoordelijk gevoeld om iedereen tevreden te houden. Maar zo werkt dat niet. 

Ik besloot hier met mijn zusje over te praten. Ik vind het zelf belangrijk om beide ouders te zien en te spreken. Mijn zusje ziet dit niet zo, dat vind ik vervelend. Door mijn verantwoordelijkheidsgevoel voel ik mij verplicht zo vaak mogelijk langs te komen. Ik ben bang dat mijn vader eenzaam is en dat mijn zusje niet meer langs gaat komen. 

Ik vertelde haar hoe ik me voelde en hoe ik graag wil dat iedereen met elkaar omgaat in ons gezin. Ze luisterde naar me en legde haar kant uit. Opeens begreep ik waarom ze deed wat ze deed. Ze bedoelt het niet gemeen naar mijn vader toe, maar ze heeft het heel erg druk met haar werk en vriendinnen. Ze stuurt mijn vader een berichtje als ze hulp nodig heeft of advies wil. Mijn vader is heel erg behulpzaam en als je hem iets vraagt, is het vaker ja dan nee. Het is haar manier om contact te hebben met mijn vader. Toen mijn zusje dat vertelde, voelde ik me opgelucht. Ik dacht eigenlijk dat ze geen contact met mijn vader zocht omdat ze het contact wilde laten verwateren. Dat ze mijn vader zou gaan negeren en dat mijn vader daar zelf ook niks aan zou doen. Ze bedoelt het niet verkeerd en wil papa juist vaak zien. 

Doordat ik met mijn zusje het gesprek aanging en mijn zorgen bespreekbaar maakte met haar, kwam ik erachter dat we allebei iets anders willen. En dat is ook helemaal oké.