THE MOST WONDERFUL TIME OF THE YEAR… OF TOCH NIET?
Ik ben er echt eentje van tradities. Niet dat op 1 december de kerstboom al in vol ornaat in de woonkamer staat, maar ik kan wel echt uitkijken naar alle gezelligheid in de maand december. Sinterklaas, kerst en nieuwjaar. De decembermaand is voor mij een aaneenschakeling van fijne momenten van verbinding, samenzijn, stilstaan en verwondering. Van plezier maken en liefde delen. En ook dagenlang in de keuken staan. Lekker lang tafelen. De lampjes in de bomen. Kaarsjes aan in huis. Gedichten schrijven en kleine cadeautjes voor elkaar kopen. Tegelijkertijd weet ik dat dit voor veel mensen ook een beladen tijd kan zijn. Een die niet zo warm en fijn voelt.
CONFRONTATIE OF THE YEAR
Wat voor mij ‘the most wonderful time of the year is’, is voor veel kinderen met gescheiden ouders juist een periode waarin ze weer of extra geconfronteerd worden met de pijn en het gemis van de scheiding. De feestdagen kunnen het leven in twee huizen – en soms zelfs met nieuwe families erbij – extra voelbaar maken. En dus kan het écht een periode van stress, verdriet en eenzaamheid zijn. In plaats van die aaneenschakeling van fijne momenten, kan de decembermaand juist herinneren aan wat nooit meer hetzelfde wordt.
Wat kinderen met gescheiden ouders nodig hebben, is niet te vervangen door (extra) cadeaus of (over de top) kerstdiners. Het is voor hen waarschijnlijk betekenisvoller dat er iemand even vraagt hoe het voelt om kerst bij de ene ouder te vieren. En dan de andere ouder pas weer met nieuwjaar te zien. En dat ze zelf ook iets van die onmogelijke planning mogen vinden. Stel je voor hoe fijn het zou zijn dat je even een knuffel krijgt, als je je dan even eenzaam voelt aan de eettafel. Of dat je even kan videobellen met de andere ouder, terwijl je met de ene aan het kerstontbijt zit.
WAAROM MOET HET NOG STEEDS ZO ZIJN?
En dat je jaren later nog altijd juist in deze maand extra geconfronteerd wordt met je gescheiden ouders bleek deze week tijdens ons incheckmoment in de Villa. Twee collega’s – die zelf ook gescheiden ouders hebben – deelden allebei het verdriet en de pijn die ze de afgelopen dagen weer voelden rondom het regelen van de feestdagen. En dan zit ik daar met mijn most-wonderful-time-of-the-year-vibes. Hoewel ik daar dan dus ook oprecht dankbaar voor kan zijn, voel ik me juist ook dankbaar dat deze collega’s de ruimte vinden om hun gevoelens en gedachten te delen met het team. En dat ze ervaren dat dat klote gevoel er gewoon mag zijn. Dat het oplucht om het even hardop uit te spreken en te horen dat het voor anderen ook weer gedoe is.
HOE KAN JIJ ALS VOLWASSENE HELPEN?
Wat me opvalt, is de veerkracht van kinderen van gescheiden ouders. Ze proberen keer op keer om het kerstfeest toch een beetje ‘wonderful’ voor zichzelf te maken. Ze slepen zich erdoorheen, vaak zonder de ruimte te krijgen om hun verdriet en gemis te delen. Ze blijven zoeken naar manieren om een fijne invulling te geven aan de decembermaand.
Laten we niet voorbijgaan aan wat kinderen écht nodig hebben in deze feestmaand. We moeten niet alleen stilstaan bij de cadeauwensen of de logistieke uitdagingen van de feestdagen, maar juist bij de emoties die hierbij komen kijken. Vraag kinderen hoe ze zich voelen, biedt hen een luisterend oor en ben er voor ze. Je hoeft de leegte niet zelf op te vullen. Of het verdriet weg te stoppen door een extra cadeau te geven. Zie de kinderen. Help ze om van de decembermaand toch een beetje ‘wonderful’ te maken.