Karma
Volgens onderzoek scheiden kinderen van gescheiden ouders zelf 2 keer zoveel als kinderen van niet-gescheiden ouders. Ben je getrouwd met iemand die óók gescheiden ouders heeft, komt dit zelf 3 keer zoveel voor (Ed Spruijt 2007). Nu wil het feit dat ik recentelijk een leuke jongen heb ontmoet, mét gescheiden ouders. Zorgen de keuzes van onze ouders dat ons eenzelfde lot is beschoren? Zijn wij gedoemd te mislukken samen?
In eerste instantie lijkt ‘de scheiding’ wel een positief effect te hebben. De eerste dates hebben we genoeg om over te praten, en soortgelijke ervaringen zorgen voor herkenbaarheid. Het schept een band. Als het wat serieuzer wordt zie je natuurlijk wel aankomen dat sommige planningen lastig worden. Kerst moeten we nu al over 2 gezinnen verdelen (gelukkig doen we in Nederland aan eerste en tweede Kerstdag), maar hoe moet dat straks als je het over 4 gezinnen moet verdelen? Ach, praktische zaken. En als we ons allemaal als volwassenen kunnen gedragen valt daar altijd wel een oplossing voor te vinden. Bovendien: dit lijkt me een goed excuus om niet met elke feestdag bij je schoonouders op bezoek te hoeven. ‘Sorry, ouders gescheiden, heb alle tijd al moeten verdelen over mijn eigen ouders.’ Gaan we nog verder in de toekomst en zien we trouwringen en huisje-boompje-beestje, dan is men geneigd het volgende te denken. Als je hebt gezien dat een scheiding vervelend is, dan doe je er zelf toch alles aan om dat te voorkomen? Misschien trouw je zelf minder snel, of je blijft kost wat het kost bij elkaar, ook al is de situatie wellicht niet optimaal. Een logische gedachte, maar ik denk dat de crux ‘m in dat laatste zit. Als je hebt gezien hoe ongelukkig je ouders zijn doordat ze tegen heug en meug bij elkaar bleven, dan snap je niet waarom mensen dat doen. Als je hebt ervaren dat, door de knoop door te hakken en uit elkaar te gaan, de situatie veel fijner wordt en mensen gelukkiger, waarom zou je dat dan niet doen?
Het is goed mogelijk dat scheidingskinderen een scheiding sneller overwegen. Ik sluit absoluut niet uit dat ik ooit in mijn leven de scheidingspapieren zal ondertekenen. Ik ben er niet van overtuigd dat ik mijn hele leven bij dezelfde Prins op het Witte Paard zal blijven. He bah, ik moet er op dit moment zelfs niet aan denken. Wat saai lijkt me dat! ‘Och kindje toch’, zullen sommigen nu denken, met zo’n meelijwekkende blik in hun ogen. Waarom? Omdat ik realistisch ben? Ik vind het wel een geruststellende gedachte. Val ik iets minder hard van mijn roze wolk naar beneden, mocht het me overkomen. Belangrijk is dat we bij onze ouders gezien en geleerd hebben dat we ons eigen geluk maken, en daarom soms moeilijke beslissingen moeten nemen. Wellicht zijn we inderdaad eenzelfde lot als onze ouders beschoren, maar misschien maakt ons dat wel gelukkigere mensen. Dus voorlopig blijf ik ‘m lekker daten.
