Alleen in de trein naar huis

Het is half 12 ’s avonds wanneer ik op de trein stap van Apeldoorn naar Amsterdam. Het is rustig op het perron. Terwijl ik een bijna lege coupé instap en mijn tas op de stoel leg stroomt er een gevoel van eenzaamheid binnen. Iedere keer weer als ik ‘s avonds met de trein moet reizen wint dit gevoel van mijn verstand. En waarom? Ik weet het niet. Omdat je ‘s avonds met je ouders op de bank hoort te zitten? Omdat je niet alleen naar een leeg huis wilt? Als de conducteur langskomt probeer ik snel mijn traan weg te vegen en duik mijn sjaal in. ‘Goede avond, mag ik uw ov-chipkaart zien?’

Ik stop mijn Iphone oortjes in mijn oren en zet een muziekje op. Dit keer ga ik voor ‘lounge’. De piano wordt ingezet en ik denk aan de fijne avond die ik had. Met de familie van mijn vriendin was ik uit eten voor haar verjaardag. Haar ouders zijn gescheiden en hebben allebei een nieuwe partner. En ze waren allebei mee! Vader, moeder en de nieuwe partners, zo kan het dus ook! Alle vier voerde ze fijne gesprekken over koetjes en kalfjes maar ook over serieuze onderwerpen. Ik keek mijn vriendin aan en zag hoe fijn ze het had. Een verjaardag met de mensen van wie ze houdt. Allemaal tegelijk! Toen ik zag hoe gelukkig ze was, bedacht ik mij dat ik een nieuwe droom heb. Ik wil dat ieder kind met gescheiden ouders dit als verjaardagscadeau krijgt! Volgens mij is dat toch het aller mooiste wat je je kind kan geven?!

‘Het volgende station is Amsterdam Amstel’ klinkt er vanuit de speaker. Ik moet opschieten. Met een nieuwe droom spring ik de trein uit en ga met goede moed mijn lege huis in. Ik krijg dit cadeau ook in de toekomst. Hoe lang het duurt dat maakt niet uit, maar het gaat komen!

Myrthe (21)